Orzeczenie SN z dnia 14 sierpnia 1952 r., sygn. C 1474/52

I.  Z art. 427 k. p. c. stanowiącego, że sąd może skazać niestawającego na posiedzenie pojednawcze małżonka według przepisów o karach za pogwałcenie obowiązków świadka, wynika tylko to, że przepisy dotyczące świadków mają zastosowanie co do sposobu skazania małżonka na grzywnę, jej wysokości oraz terminu usprawiedliwienia niestawiennictwa. Nie wynika z niego natomiast, aby podstawy stawiennictwa świadka na rozprawę i małżonka na posiedzenie pojednawcze były te same i że w związku z tym małżonek może nie przybyć na posiedzenie pojednawcze jeżeli zamieszkuje poza okręgiem sądu wzywającego, a odległość od siedziby sądu przenosi 50 km.

II. Za usprawiedliwioną przyczynę niestawiennictwa strony na posiedzenie pojednawcze w każdym razie należy uznać brak środków materialnych lub taką sytuację,, w której poniesienie kosztów przejazdu na posiedzenie pojednawcze miałoby przynieść rodzinie poważny uszczerbek. Sąd może jednak zobowiązać drugą stronę do wyłożenia pewnej sumy na pokrycie kosztów podróży małżonka na posiedzenie pojednawcze; gdyby zaś ze względu na sytuację materialną drugiej strony okazało się to niecelowe, sąd powinien zrezygnować z posiedzenia pojednawczego.