Orzeczenie SN z dnia 21 maja 1952 r., sygn. C 278/52

Umowa, na mocy której przedsiębiorstwo zobowiązało się wypłacać studentowi wynagrodzenie z umowy o pracę, mimo iż on pracy faktycznie nie spełniał, w zamian za co zobowiążą! się pracować w tym przedsiębiorstwie przez określony przeciąg czasu po ukończeniu studiów wyższych, jest nieważna jako sprzeczna z obowiązującymi w Państwie Ludowym zasadami ustroju społeczno-gospodarczego i przepisami prawa normującymi planową akcje stypendialną i planową gospodarkę kadrami.

Wobec nieważności zobowiązania strona powodowa ma prawo żądać od pozwanego z mocy art. ISO w związku z art. 56 k. z. zwrotu wypłaconych mu nienależnie świadczeń.

Przewodniczący: sędzia dr J. Jodłowski (sprawozdawca). Sędziowie: J. Gałecki, dr Z. Resich.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Skarbu Państwa (Zakłady Przemysłu Azotowego w K.) przeciwko Władysławowi W. o zapłatę 7.560 zł;, po rozpoznaniu rewizji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 20 września 1951 r.,