Orzeczenie SN z dnia 19 marca / 3 kwietnia 1952 r., sygn. C 96/52

I.  Pracodawca, o ile zobowiązanie jego do bezpośredniej wypłaty świadczeń na przypadek niezdolności do zarobkowania pracownika istnieje nadal po wejściu w życie ustawy o ubezpieczeniu społecznym obowiązany jest do płacenia do tego czasu tylko różnicy istniejącej między rentą należną na mocy zobowiązania pracodawcy a rentą przysługującą pracownikowi z mocy ubezpieczenia społecznego.

II. Art. 13 dekretu o zaciąganiu nowych i określeniu wysokości nie umorzonych zobowiązań pieniężnych nie ma zastosowania do emerytur (o charakterze cywilnoprawnym), gdy wynikają one ze zbiorowego stosunku pracy, w którym pracodawcą jest Państwo, przedsiębiorstwo lub instytucja państwowa.

Przewodniczący: sędzia, dr J. Marowski (sprawozdawca). Sędziowie: K. Kwapiszewski, dr K. Karakulski.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Mikołaja W. i innych przeciwko Polskiemu Monopolowi Tytoniowemu Oddział w Krakowie o zapłatę emerytury, po rozpoznaniu skargi rewizyjnej powodów od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z dnia 20 października 1951 r.,

rewizję oddalił.

Uzasadnienie.

Sąd Wojewódzki w Krakowie oddalił powództwo b. robotników Polskiego Monopolu Tytoniowego o emeryturę.

Sąd Wojewódzki uznał, że strony obowiązywał statut emerytalny dla robotników Polskiego Monopolu Tytoniowego i pozostałych po nich wdów i sierot z dnia 11 kwietnia 1930 r. ustalając, że stosowany on był w całej rozciągłości po 1932 r. do wybuchu wojny a następnie po 1945 r. do 1947 r.