Orzeczenie SN z dnia 11 września 1951 r., sygn. C 917/51

I.  Adwokat wykonując swój zawód obowiązany jest nie tylko strzec interesu swego klienta, ale także mieć na względzie obowiązek gruntowania zasad współżycia społecznego w Państwie Ludowym. Z tymi obowiązkami koliduje wprowadzanie do procesu atmosfery zbędnego podniecenia i zacietrzewienia" oraz tracenie koniecznego umiaru w wystąpieniach ustnych i na piśmie; granicę swobody słowa i pisma adwokata stanowi rzeczowa potrzeba.

II. Nie podlega uwzględnieniu zażalenie adwokata, pełnomocnika strony, na postanowienie sądu skazujące go z mocy art. 138 k.p.c. na grzywnę, gdy adwokat w zredagowanej przez siebie rewizji bez rzeczowej potrzeby i w sposób ubliżający powadze sądu sformułował swą ocenę postępowania strony przeciwnej w zwrotach obraźliwych.