Orzeczenie SN z dnia 25 listopada 1949 r., sygn. C 1490/49

1.  Wznowienie postępowania o uznanie za zmarłego jest dopuszczalne na ogólnych zasadach (art. 4 k.p.n.) w przypadku, gdy zmierza ono do ustalenia odmiennej daty śmierci zaginionego. Skutki tego wznowienia dotyczą pierwotnego postanowienia jako takiego i są zupełnie niezależne od skutków drugiego sposobu zwalczania prawomocnego uznania za zmarłego w części dotyczącej daty zgonu zaginionego, przewidzianego w art. 20 pr. osob.

2.  Po prawomocnym uznaniu zaginionego za zmarłego niedopuszczalne jest postępowanie o stwierdzenie zgonu tegoż zaginionego.

3.  Dowód z art. 20 pr. osob. przeciwko domniemaniu śmierci prowadzić można w każdym postępowaniu, w którym ustalanie faktu śmierci ma znaczenie dla wyniku sprawy i w którym dla tego ustalenia miałoby być podstawą prawomocne postanowienie o uznaniu za zmarłego. Pozytywny wynik takiego dowodowego postępowania oddziaływa z reguły tylko miedzy stronami procesowymi i tylko w granicach przedmiotu rozstrzygnięcia tego procesu, nie dotykalne samego istnienia postanowienia o uznaniu za zmarłego, to jest ani nie uchylając, ani nie zmieniając tego postanowienia.