Orzeczenie SN z dnia 15 listopada 1949 r., sygn. C 1628/49

Jeżeli przewidziana w umowie o pracę Komisja Dyscyplinarna orzekła, że pracownik nie tylko nie spełnia należycie swych obowiązków, ale jest czynnikiem tak dalece szkodliwym w organizacji pracy, że nie zasługuje na to, by go nadal zatrudniać, to zgodnie z umową stron, nakazującą uznanie takiego orzeczenia za podstawę do nowego ułożenia stosunków stron, mógł pracodawca - a w dobrze zrozumianym interesie społecznym powinien nawet był - takiego pracownika usunąć i wykonanie przez pracodawcę tego prawa nie można uznać za sprzeczne czy to z interesem społecznym, czy też z wymaganiami dobrej wiary (art. 5 przep. og. pr. cyw.).

Polska Ludowa istotnie gwarantuje człowiekowi pracy najdalej idącą opiekę i pomoc, nie oznacza to jednak, aby ta opieka i pomoc miały wyrażać się w popieraniu pracowników nie wypełniających swych podstawowych obowiązków. Korzystanie z pomocy i opieki gwarantowanej człowiekowi pracy uwarunkowane jest pozytywnym stosunkiem tego człowieka do najwyższego dobra, jakim w Polsce Ludowej jest właśnie praca.