Orzeczenie SN z dnia 13 grudnia 1949 r., sygn. C 337/48

W przypadku aresztowania pracownika umysłowego pracodawcy służy prawo rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli spowodowana aresztowaniem przerwa w pełnieniu pracy trwa przez taki okres czasu, iż nie można, zgodnie z wymaganiami dobrej wiary, żądać od pracodawcy, ażeby nadal zatrudniał pracownika.

Przewodniczący: sędzia M. Lisiewski. Sędziowie: J. Wasilkowski (sprawozdawca), J. Jodłowski.

Sąd Najwyższy w sprawie Zdzisława M. przeciwko Polskiemu Monopolowi Tytoniowemu o wynagrodzenie za pracę, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej pozwanego na wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 maja 1948 r.,

zaskarżony wyrok uchylił i sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania odesłał.

Uzasadnienie.

Zdzisław M. wniósł do Sądu Pracy w Warszawie powództwo przeciwko Polskiemu Monopolowi Tytoniowemu o 73.200 zł. Według twierdzeń pozwu, powód był kierownikiem Zakładu Uprawy Tytoniu w Białymstoku, będącego organem Polskiego Monopolu Tytoniowego. Dn. 5.XI 1946 r. powód został aresztowany, a dn. 27.V 1947 r. zwolniony z aresztu z braku dowodów winy. W areszcie doręczono powodowi pismo Polskiego Monopolu Tytoniowego z dn. 5.V 1947 r. zawiadamiające go, że z dniem 30.XI 1946 r. został zwolniony z pracy bez odszkodowania. Na podstawie art. 39 rozporządzenia Prez. Rzeczypospolitej z dn. 16JII 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych (Dz. U. R. P. Nr 35, poz. 323) powód żąda zasądzenia mu od pozwanego Polskiego Monopolu Tytoniowego wynagrodzenia za miesiąc, w którym wydalenie z pracy nastąpiło, oraz za trzy następne miesiące, obliczając należna mu z tego tytułu sumę na 73.200 zł.