Wyrok SA w Katowicach z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. II AKa 62/09

Roszczenie w kwocie do 25.000 złotych, tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, przewidziane w art. 8 ustawy z dnia 21 lutego 1991 roku o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, dotyczy osoby internowanej i stąd wszystkie osoby uprawnione do tego roszczenia, w razie śmierci osoby internowanej, mogą dochodzić łącznie tylko takiej kwoty, jaka należna byłaby osobie represjonowanej, gdyby żyła ona w czasie ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia. Zgodnie zaś z art. 337 § 1 kc cała wierzytelność należna osobie internowanej, dzieli się na tyle części ilu jest wierzycieli - osób uprawnionych, przy czym istnieje domniemanie, że części te są równe, bo podział na części nierówne nie wynika ani z art. 8 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, ani w sposób dorozumiany z łączącego wierzycieli stosunku prawnego. Z kolei w wypadku, gdy tylko jedna z osób uprawnionych według art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, występuje z roszczeniem, Sąd powinien uprzednio wyjaśnić i ustalić, na ile w ogóle osób przeszło uprawnienie po osobie internowanej, a następnie zasądzić na rzecz osoby występującej z roszczeniem tylko tę część odszkodowania i zadośćuczynienia, jaka w wyniku podziału całej kwoty przysługującej osobie internowanej, na nią przypada, bez względu na powody, dla których pozostałe osoby uprawnione z takim wnioskiem nie wystąpiły.