Orzeczenie
Postanowienie Sądu pierwszej instancji (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2006 r. - Markku Sahlstedt oraz inne przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa T-150/05., sygn. T-150/05
Sprawa T‑150/05
Markku Sahlstedt i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Dyrektywa Rady 92/43/EWG − Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory − Decyzja Komisji 2005/101/WE - Wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na borealny region biogeograficzny - Skarga o stwierdzenie nieważności - Niedopuszczalność
Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2006 r.
Streszczenie postanowienia
Skarga o stwierdzenie nieważności - Osoby fizyczne lub prawne - Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie
(art. 230 akapit czwarty WE)
Bezpośrednie oddziaływanie na skarżącego, jako przesłanka dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, wymaga, by zaskarżony akt wspólnotowy bezpośrednio oddziaływał na sytuację prawną skarżącego i nie pozostawiał żadnej uznaniowości adresatom tego aktu, których obowiązkiem jest go wykonać, co ma mieć charakter automatyczny i musi wynikać z samego aktu wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich. Oznacza to, że w przypadku gdy instytucja kieruje do państwa członkowskiego akt wspólnotowy, jeśli działanie, jakie musi podjąć państwo członkowskie w celu wykonania tego aktu, ma charakter automatyczny lub jeśli skutki tego aktu narzucają się jednoznacznie, akt ten dotyczy bezpośrednio każdej osoby, na którą ma wpływ. Jeśli wręcz przeciwnie - akt daje państwu członkowskiemu możliwość działania lub niepodejmowania działania albo nie zmusza go do określonego działania - to właśnie działanie lub brak działania państwa członkowskiego bezpośrednio dotyczy osoby, na którą oddziałuje, a nie sam akt.
W tym kontekście decyzja 2005/101 przyjmująca, na podstawie dyrektywy Rady 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na borealny region biogeograficzny, która określa jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty obszary terytorium fińskiego, nie oddziałuje ani na prawa i obowiązki właścicieli terenów, ani na korzystanie z tych praw, ponieważ nie zobowiązuje w żaden sposób podmiotów gospodarczych lub osób fizycznych oraz nie zawiera żadnego przepisu odnoszącego się do systemu ochrony terenów mających znaczenie dla Wspólnoty jak również środków ochronnych lub procedur wydawania zezwoleń.