Postanowienie Sądu pierwszej instancji (druga izba) z dnia 7 czerwca 2004 r. - Segi oraz inni przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa T-338/02

Sprawa T-338/02

Segi i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o odszkodowanie - Wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne - Wspólne stanowisko Rady - Środki skierowane do osób, grup i podmiotów uczestniczących w aktach terrorystycznych - Oczywisty brak właściwości - Skarga oczywiście bezzasadna

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 7 czerwca 2004 r.  II-0000

Streszczenie postanowienia

1.     Skarga o odszkodowanie - Przedmiot - Roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z przyjęcia wspólnego stanowiska - Brak właściwości sądu wspólnotowego - Brak skutecznego środka zaskarżenia w postępowaniu sądowym - Deklaracja Rady dotycząca prawa do odszkodowania - Brak wpływu - Właściwość sądu wspólnotowego do rozpoznania skargi o odszkodowanie opartej na naruszeniu przez Radę kompetencji Wspólnoty

(art. 5 UE, 34 UE i 46 UE)

2.     Unia Europejska - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Podstawa prawna - Artykuł 34 UE - Obowiązek przestrzegania przepisów wspólnotowych

(art. 61 lit. e) WE; art. 34 UE; wspólne stanowisko Rady 2001/931/WPZiB, art. 4)

1.     Sąd jest w sposób oczywisty niewłaściwy do rozpoznania skargi o odszkodowanie dotyczącej roszczenia o naprawienie szkody ewentualnie spowodowanej przyjęciem na podstawie art. 34 UE wspólnego stanowiska, ponieważ na mocy art. 46 UE nie jest przewidziany w ramach tytułu VI Traktatu UE żaden środek w celu dochodzenia odszkodowania.

Nawet jeśli wynikiem powyższego będzie prawdopodobnie brak skutecznego środka zaskarżenia w postępowaniu sądowym, sytuacja ta nie może stanowić sama w sobie podstawy do uznania istnienia konkretnej kompetencji wspólnotowej w systemie prawnym opartym na zasadzie kompetencji powierzonych, wynikającym z art. 5 UE.

Pozbawiona jest również mocy prawnej deklaracja Rady dotycząca prawa do odszkodowania zawarta w protokole posiedzenia, podczas którego przyjęto wspólne stanowisko, o ile deklaracja taka nie została w żaden sposób ujęta w treści przedmiotowego przepisu. Ponadto taka deklaracja nie może stanowić podstawy skargi przed sądami wspólnotowymi bez pozostawania w sprzeczności z systemem sądowniczym ustanowionym w Traktacie UE.