Wyrok NSA z dnia 16 maja 2023 r., sygn. III OSK 4295/21

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Korzeniowski Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Maciej Kobak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2020 r. sygn. akt II SAB/Wa 354/20 w sprawie ze skargi D.D. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta Głównego Policji w przedmiocie rozpoznania wniosku o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 9 października 2020 r., sygn. akt II SAB/Wa 354/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA"), po rozpoznaniu sprawy ze skargi D.D. (dalej: "Skarżący") na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta Głównego Policji (dalej: "Organ") w przedmiocie rozpoznania wniosku o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy – zobowiązał Organ do rozpoznania wniosku Skarżącego z 9 listopada 2018 r. w terminie 1 miesiąca od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt 1 wyroku); stwierdził, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez Organ nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2 wyroku).

Organ wywiódł skargę kasacyjną od powyższego wyroku – zaskarżając go w całości i zarzucając:

1) na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 259 – dalej: "p.p.s.a.") naruszenie prawa materialnego przez:

a) błędną wykładnię art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu nadanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r. oraz w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP polegającą na nieprawidłowym ich odczytaniu i w konsekwencji błędnym uznaniu, że Organ posiadał wystarczające podstawy prawne do rozpatrzenia sprawy co do meritum, a nie czyniąc tego pozostawał w przewlekłości - podczas gdy, z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, WSA powinien był wywieść, że istniejąca do 1 października 2020 r. luka prawna, dostrzeżona także przez WSA, uniemożliwiała merytoryczne rozpatrzenie wniosku Skarżącego, bowiem Organ nie posiadał podstawy prawnej do orzekania w przedmiotowej sprawie i w konsekwencji nie pozostawał w przewlekłości,