Wyrok NSA z dnia 30 maja 2023 r., sygn. III OSK 2258/21

Administracyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędzia del. WSA Beata Jezielska (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Marcelina Pietras po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2019 r. sygn. akt II SA/Wa 577/19 w sprawie ze skargi A.A. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 5 lutego 2019 r. nr 200/kadr/19 w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 25 października 2019 r. (sygn. akt II SA/Wa 577/19) Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi A.A. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 5 lutego 2019 r. w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity na dzień orzekania przez WSA Dz.U. 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję z 21 września 2018 r.

W uzasadnieniu wyroku podano, że wnioskiem z dnia 25 września 2017 r. skarżący wystąpił do Ministra o zastosowanie wobec niego art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 708, ze zm., dalej jako: u.o.z.e.). Organ ustalił, że skarżący został zwolniony ze służby w Komendzie Wojewódzkiej Policji w X. z dniem 12 stycznia 2010 r. i ma ustalone prawo do emerytury i renty inwalidzkiej, których wysokość ustalono z uwzględnieniem odpowiednio art. 15c i 22a u.o.z.e., przy czym nie wypłaca się renty inwalidzkiej z uwagi na posiadanie prawa do korzystniejszej emerytury. Podano, że z pisma z Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni Narodowi Polskiemu wynika, że wnioskodawca pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b u.o.z.e. od 15 września 1987 r. do 7 marca 1990 r., tj. przez okres 2 lat, 5 miesięcy i 23 dni. Całkowity okres służby wynosił 26 lat, 8 miesięcy i 5 dni. Wskazano, że z akt osobowych wnioskodawcy nie wynika, aby nierzetelnie wykonywał on zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r. Ponadto wskazano, że skarżący był wielokrotnie wyróżniany oraz wielokrotnie otrzymywał zwiększony dodatek służbowy do uposażenia, a także otrzymał podwyższenie emerytury o 2% podstawy za każdy rok służby za udział (w ramach obowiązków służbowych) działaniach bojowych lub procesie szkolenia mającym na celu przygotowanie do takich działań, określonym przez Komendanta Głównego Policji. Jednocześnie podano, że brak jest dokumentów wprost odnoszących się do zdarzeń z narażeniem zdrowia i życia. Zdaniem organu okres pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa w ujęciu bezwzględnym - długości tego okresu, jak i w ujęciu proporcjonalnym – w stosunku długości tego okresu do całego okresu służby, nie może być oceniony jako krótkotrwały. Organ nie zakwestionował rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków przez skarżącego w trakcie pełnienia służby po 12 września 1989 r., gdyż z informacji przekazanych przez Komendanta Głównego Policji wynika, że funkcjonariusz rzetelnie wykonywał zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby w Policji, a dokumenty zgromadzone w sprawie, nie zawierają treści poddających w wątpliwość rzetelność służby wnioskodawcy.