Wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. I GSK 375/19

Środki unijne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Piszczek Sędzia NSA Joanna Salachna Sędzia del. WSA Marek Krawczak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej RW od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 listopada 2018 r. sygn. akt III SA/Lu 260/18 w sprawie ze skargi RW na decyzję Dyrektora Lubelskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 22 marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności ekologicznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 6 listopada 2018 r., sygn. akt III SA/Lu 260/18 na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (aktualnie: Dz. U. 2022 r., poz. 329 - dalej jako: "p.p.s.a.") oddalił skargę RW na decyzję Dyrektora Lubelskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 22 marca 2018 r. w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności ekologicznych.

W skardze kasacyjnej zaskarżano powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, rozpatrzenie sprawy na rozprawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 w związku z art. 8, 77 k.p.a. oraz art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., polegającą na przyjęciu zaprzestania uprawy owoców miękkich w warunkach ekologicznych oraz zmniejszenia powierzchni upraw na działce objętej dopłatami bezpośrednimi, gdy wskazane okoliczności potwierdzają, że zmniejszenie obszaru uprawy wynikało nie z winy skarżącego, lecz siły wyższej jaką jest klęska suszy o której organ został poinformowany, a skarżący został wprowadzony w błąd co do istoty, tj. na przesłance wynikającej z art. 174 pkt 1 p.p.s.a.