Wyrok NSA z dnia 13 lipca 2023 r., sygn. I GSK 1588/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Salachna (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Protokolant Michał Mazur po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt V SA/Wa 1673/18 w sprawie ze skargi Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych z dnia 21 maja 2018 r. nr BDF1.4800.7.2018 w przedmiocie odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA lub Sąd I instancji) wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt V SA/Wa 1673/18 oddalił skargę Głównego Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych (dalej: Rzecznik) na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych (dalej: GKO) z dnia 21 maja 2018 r., nr BDF1.4800.7.2018 w przedmiocie odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Rzecznik wniósł skargę kasacyjną od wyroku WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023 r., poz. 259 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), zarzucono:

• na podstawie art. 173 § 1, art. 174 pkt 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie prawa materialnego - art. 17 ust. 1b pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1458 ze zm.; dalej: u.o.n.d.f.p.), w zw. z art. 19 ust. 1 u.o.n.d.f.p. w zw. 2 pkt 8 i 13 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1458 ze zm.; dalej p.z.p.), w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 139 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 3, art. 6 oraz art. 4 pkt 3 lit. i) p.z.p. w zw. z art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego, art. 647 Kodeksu cywilnego oraz w zw. z art. 1 lit. a) Dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur w zakresie udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (Dz. Urz. UE L 1993 Nr 199, poz. 54 ze zm.; dalej: dyrektywa 93/37), poprzez ich błędną wykładnię polegającą na nieuprawnionym przyjęciu, iż umowa z dnia [...] sierpnia 2014 roku zawarta pomiędzy M. L. a Gminą L. (Gmina) nie stanowiła zamówienia publicznego na roboty budowlane. Powyższa błędna wykładnia wymienionych przepisów prawa materialnego, doprowadziła skład orzekający do wadliwej konstatacji, iż przedmiotem umowy z dnia [...] sierpnia 2014 roku był wyłącznie wynajem budynku biurowego. Sąd niezasadnie uznał, iż najem nieruchomości stanowił główny przedmiot umowy decydujący dla oceny jej charakteru prawnego i ustalenia czy w sprawie znajdzie zastosowanie art. 4 pkt 3 lit. i) p.z.p.