Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok NSA z dnia 8 maja 2023 r., sygn. II GSK 1415/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Sędzia NSA Mirosław Trzecki (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 1962/17 w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r. nr KOC/3625/Dr/17 w przedmiocie nakazu przywrócenia pasa drogowego do stanu poprzedniego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 17 stycznia 2019 r., sygn. akt VI SA/Wa 1962/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 28 czerwca 2017 r. w przedmiocie nakazu przywrócenia pasa drogowego do stanu poprzedniego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył A.S., wnosząc o jego uchylenie w całości, uchylenie zaskarżonej decyzji, rozpoznanie sprawy na rozprawie, zwolnienie skarżącego do uiszczenia wpisu oraz obciążenie strony przeciwnej kosztami procesu.

Zarzucił naruszenie: prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię; niewłaściwe oraz nieadekwatne zastosowanie norm prawnych wynikających z postanowień ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w odniesieniu do treści i jednoznacznej wymowy zarówno ustawy z dnia 24 lipca 2015r Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2015 r., poz. 1485 ze zm.) jak i z art. 54 i 57 Konstytucji RP. Sukursywnie skarżący przywołał także art. 11.1 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.; dalej "EKPC") kreujący powyższe prawo do zgromadzeń obywatelskich jako prawo sensu stricte powszechne i nie podważalne. Skarżący podniósł w tym kontekście fundamentalne znaczenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 stycznia 2006 r. sygn. akt K 21/5 wywodzącego, że tego typu zgromadzenia, które stanowią meritum niniejszego procesu nie wymagają uzyskiwania zezwoleń na ich przeprowadzanie, a jedynie oblig zgłoszenia.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00