Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2023 r., sygn. III FSK 4951/21

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Borszowski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 czerwca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1158/20 w sprawie ze skargi K.D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lipca 2020 r. nr 2401-IEW1.4123.12.2020.2 UNP: 2401-20-126033 w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K.D. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 29 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 1158/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, oddalił skargę K.D. (dalej: Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (dalej: Dyrektor) z 13 lipca 2020 r. w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości w podatku od towarów i usług za listopad 2014 r. wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami postępowania egzekucyjnego (wyrok ten oraz pozostałe powoływane orzeczenia dostępne są na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Skarżąca w złożonej skardze kasacyjnej zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

I. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj. przepisu art. 116 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm. - dalej: O.p.) poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że art. 116 O.p. w części dotyczącej uwolnienia się od odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe spółki nie znajduje zastosowania do Skarżącej, podczas gdy Skarżąca nie posiadała statusu Prezesa - Członka Zarządu Spółki od dnia 18 listopada 2015 r., a więc w dacie wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego dla Spółki - co nastąpiło z dniem 6 sierpnia 2019 r. i która to decyzja nigdy nie była znana Skarżącej albowiem doręczona została zastępczo i nie tylko, że nie miała żadnej legitymacji do skutecznego działania w zakresie zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, ale i nie miała żadnej wiedzy o powstaniu pierwszej, jak i drugiej zaległości z 27 maja 2014 r., przy czym wskazane płatności mające podstawę w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm. – dalej: u.p.t.u.) nie są zaległością podatkową, a tym samym nie mogą stanowić podstawy do ogłoszenia upadłości, zwłaszcza że w decyzjach organy skarbowe nie określiły żadnych zobowiązań podatkowych Spółki powstałych w 2014 r., a decyzje zostały wydane w 2019 r. i dotyczą kwot podatku VAT a nie zobowiązań, co uzasadnia twierdzenie, że zarówno Sąd pierwszej instancji jak i organy podatkowe obu instancji zaniechały zbadania, czy do 18 listopada 2015 r., kiedy Skarżąca przestała pełnić funkcję członka zarządu Spółki, wystąpiły okoliczności uzasadniające zgłoszenie wniosku o upadłość i czy Skarżąca przyczyniła się do nie zgłoszenia we właściwym czasie upadłości Spółki, co wywarło znaczny wpływ na wynik sprawy i miało istotny wpływ na charakter końcowego rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd pierwszej instancji;