Wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2023 r., sygn. I FSK 1791/22

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia NSA Zbigniew Łoboda, Sędzia NSA Sylwester Golec (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 2486/21 w sprawie ze skargi K. U. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021 r., nr 1401-IOV-5.4103.39.2019.ASu w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik 2016 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

1. Wyrokiem z dnia 7 lipca 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 2486/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021 r. w przedmiocie określenia K. U. (powoływany dalej jako: skarżący) podatku od towarów i usług (podatek VAT) za październik 2016 r. (wyrok z uzasadnieniem dostępny jest w bazie CBOSA na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl).

2. W wyroku wskazano, że w sprawie skarżącego organy podatkowe obydwu instancji uznały, że skarżącemu nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 130.894 zł wykazanego w fakturach VAT dokumentujących nabycie ośmiu nowych samochodów osobowych marki [...]. Samochody te zostały zbyte przez przedsiębiorcę niemieckiego na rzecz dealera w Polsce, który samochody te zbył na rzecz trzech podmiotów polskich, które następnie zbyły je na rzecz skarżącego za łączną kwotę 700 tys. zł. Skarżący zbył te samochody w ramach WDT na rzecz podmiotu z siedzibą w Niemczech za kwotę 585 tys. zł. Samochody te następnie były sprzedawane osobom fizycznym w Niemczech i tam rejestrowane. Organy wskazały okoliczności świadczące, ich zdaniem, o tym że zakup i sprzedaż samochodów przez skarżącego miały charakter sztuczny, gdyż zostały dokonane w warunkach odbiegających od warunków występujących w normalnej działalności gospodarczej. Zdaniem organów podatkowych obydwu instancji łańcuch sprzedaży ułożono tak, aby po stronie skarżącego osiągnąć korzystny rezultat podatkowy w postaci uzyskania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, co stanowiło nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.) powoływanej dalej jako ustawa o VAT. Organy uznały też, że od wpłat uzyskanych przez skarżącego na jego rachunek bankowy od M. S. i F. U., stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, należny był podatek VAT.