Wyrok NSA z dnia 3 marca 2023 r., sygn. II FSK 1988/20

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), , Protokolant Wojciech Zagórski, po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 721/19 w sprawie ze skargi I.P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2019 r. nr 1401-IOD-2.4102.150.2018.5.PK UNP 1401-19-019864 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I.P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 1800 (słownie: tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

|II FSK 1988/20 | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 721/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I.P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2019 r. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w O. z 9 listopada 2018 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że w 2009 r. skarżąca prowadziła działalność gospodarczą w formie spółki jawnej "T." w M., w której udział skarżącej wynosił 50%. Przedmiotem działalności spółki była głównie produkcja masy betonowej i usługi transportowe. W wyniku przeprowadzonego wobec spółki postępowania kontrolnego organ kontroli skarbowej stwierdził nieprawidłowości świadczące, że złożone zeznanie PIT-36L zawiera nierzetelne dane. W wyniku przeprowadzonego postępowania Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. decyzją z 10 czerwca 2015 r. określił skarżącej stratę ze źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 646,52 zł oraz zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. z innych źródeł przychodów w wysokości 12.173 zł. Wskutek wniesionego odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 7 września 2015 r. uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując w uzasadnieniu na konieczność dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w części dotyczącej wartości początkowej zaewidencjonowanego środka trwałego, tj. przenośnej wytwórni betonu, z uwzględnieniem wcześniej zgromadzonych dowodów wskazujących na wkład własny (pracy) i zakup pozostałych usług obcych, mogących mieć wpływ na wartość początkową, oraz spełnienia przez przedmiotowe urządzenie warunków z art. 22a ust. 1a w związku z art. 22g ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.). Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ kontroli skarbowej ponownie dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego. Decyzją z 27 listopada 2015 r. raz jeszcze określił skarżącej stratę ze źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 646,52 zł oraz zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. z innych źródeł przychodów w wysokości 12.173 zł. W uzasadnieniu przedmiotowej Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. podtrzymał swoje dotychczasowe ustalenia zarówno w zakresie przychodów, jak i kosztów. Wskutek wniesionego odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 26 lutego 2016 r. po raz kolejny uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. przy ponownym rozpatrzeniu sprawy dokonał oceny kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego będącego przedmiotem rozstrzygnięcia i stwierdził ujemną przesłankę kontynuowania postępowania w zakresie źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, z którego osiągnięty wynik wykazany został w zeznaniu PIT-36L, tj. upływ terminu przedawnienia przedmiotowego zobowiązania. W zakresie natomiast zobowiązania z innych źródeł przychodów określonych skarżącej za 2009 r., z uwagi na zawieszenie biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: O.p.), w związku ze wszczęciem, w dniu 23 czerwca 2015 r., postępowania przygotowawczego w sprawie podania nieprawdy w zeznaniu P1T-37, organ kontroli skarbowej przeprowadził ponownie postępowania w sprawie podtrzymując w tym zakresie swoje dotychczasowe stanowisko. W konsekwencji Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. decyzją z 8 sierpnia 2016 r. umorzył postępowanie w części dotyczącej źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2009 r. i określił zobowiązanie podatkowe z innych źródeł przychodów za 2009 r. w kwocie 14.093 zł. Wskutek wniesionego odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 7 listopada 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 139/17 uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 listopada 2016 r. Sąd uznał, że zakwestionowane faktury, wystawione przez spółkę Skarżącej, nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Uzyskany przez Skarżącą przychód nie mógł więc wynikać z uiszczenia zapłaty za usługi i dostawy uwidocznione w tych fakturach. Niemniej nie ustalono w toku postępowania, jakie jest rzeczywisty tytuł przekazania w 2009 r. pieniędzy na konto spółki Skarżącej, a nadto, czy nie stanowią one przychodów, które nie podlegają przepisom ustawy na podstawie jej art. 2 ust. 1. Wyrok powyższy stał się prawomocny. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z 23 lipca 2018 r., po raz kolejny uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Organ odwoławczy wskazał, że kontrahent spółki Skarżącej, T.G., dokonał przelewu środków pieniężnych na rachunek bankowy prowadzony dla spółki, które wpłynęły w dniu 11 maja 2009 r. na jej konto, w kwocie 158.600 zł. Zapłata nastąpiła tytułem: "[...]". W wyniku przeprowadzonego postępowania uznano, że otrzymane, a niezwrócone przez spółkę środki pieniężne od firmy T.G. stanowiły przychód podatkowy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej. Jednakże, jak odnotował Dyrektor, nie ustalono, jaki był rzeczywisty tytuł wpłaty środków pieniężnych na rachunek bankowy spółki. Naczelnik [...] Urzędu CeIno-Skarbowego w O., decyzją z 9 listopada 2018 r., umorzył postępowanie w części dotyczącej źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2009 r. i określił zobowiązanie podatkowe z innych źródeł przychodów w kwocie 14.093 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przeprowadzone postępowanie dowodowe bezsprzecznie wykazało, iż ww. faktury nie potwierdzają udokumentowanych nimi czynności. Organ ocenił, że skoro spółka nie dokonała sprzedaży na rzecz firmy T.G., to w tym zakresie nie powstał przychód należny z działalności gospodarczej. W sytuacji, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających wykonanie zafakturowanych przez spółkę dostaw towarów i świadczenia usług, taka ocena tych transakcji, jak również uznanie za niewiarygodne zeznań i wyjaśnień zarówno skarżącej, jak i T.G., jest w pełni uzasadniona. Decyzją z 7 lutego 2019 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.