Wyrok NSA z dnia 10 marca 2023 r., sygn. I FSK 2135/18

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Katarzyna Wojnarska, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej K. sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2472/17 w sprawie ze skargi K. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 8 maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec i sierpień 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 6 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2472/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 8 maja 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec i sierpień 2014 r.

K. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "spółka" lub "skarżąca"). wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku i zaskarżając go w całości zarzuciła naruszenie:

l. przepisów postępowania, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku art. 151 oraz art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") w związku z art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej: "Ordynacja podatkowa") – przez błędne przyjęcie (niezgodne z zebranym materiałem dowodowym), że spółka nie dochowała należytej staranności przy zawieraniu transakcji nabycia towarów od T. sp. z o.o.; błąd Sądu polegał na zaaprobowaniu wyciągnięcia przez organy wniosków w sposób wykraczający poza zasady swobodnej oceny dowodów; oceniając, czy spółka dochowała należytej staranności. Organy podatkowe opierały się bowiem nie na wiedzy spółki na moment zawarcia transakcji (oraz możliwości zdobycia tej wiedzy przez spółkę w tym czasie), ale na całokształcie zebranego w toku wielu postępowań podatkowych materiału dowodowego (nieznanego spółce na dzień zawarcia transakcji z T. i dla niej niedostępnego zarówno na dzień zawarcia transakcji, jak i po tym dniu); ponadto Sąd uznał za prawidłowe szereg wnioskowań dokonanych przez organy podatkowe z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, np. zarzucanie spółce, że ponosiła zbyt niskie ryzyko i jednocześnie realizowała za niską marżę (podczas gdy oczywiste jest, że marża uzależniona jest m.in. od ponoszonego ryzyka, na co spółka zwracała uwagę na każdym etapie postępowania); gdyby Organy podatkowe dokonałyby prawidłowej oceny materiału dowodowego, to uznałyby, że żadne okoliczności transakcji zawieranych z T. nie wskazują na naruszenie przez spółkę dobrej wiary i należytej staranności; w konsekwencji organy podatkowe uznałyby, że spółka prawidłowo odliczyła VAT wynikający z faktur wystawionych przez T.; naruszenie wskazanych przepisów ma zatem istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ gdyby do niego nie doszło, to Sąd powinien uchylić decyzje organów obu instancji;