Wyrok NSA z dnia 28 lutego 2023 r., sygn. I FSK 2062/18

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Ryszard Pęk (spr.), Sędzia WSA del. Adam Nita, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1936/17 w sprawie ze skargi B. N. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia 21 marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od B. N. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 53.000 (słownie: pięćdziesiąt trzy tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

1.1. Wyrokiem 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 1936/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi B. N. (dalej skarżący) uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z 21 marca 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. oraz zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

2. Uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

2.1. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku ustalił, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej także organ odwoławczy) decyzją z 21 marca 2017 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. (dalej organ pierwszej instancji) z 13 grudnia 2016 r., w przedmiocie określenia skarżącemu zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r.

2.2. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji było ustalenie, że faktury VAT wystawione na rzecz skarżącego przez M. sp. z o.o. i T.sp. z. o.o. jak i faktury VAT wystawione przez skarżącego na rzecz O. sp. z o.o. dotyczące odpowiednio nabycia i sprzedaży paliwa nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wykazane na fakturach paliwo pochodziło od podmiotów litewskich i łotewskich i było bezpośrednio transportowane do baz paliw O. i w N., a bazy paliw w tej samej dacie jaka widniała na fakturach (zakupu i sprzedaży) wystawiały dowody składowania paliwa na rzecz O. sp. z o.o. Ustalono ponadto, że T.sp. z o.o., pomimo formalnego zarejestrowania nie prowadziła faktycznej działalności gospodarczej. Spółka ta służyła wyłącznie do wystawiania i wprowadzania do obrotu prawnego pustych faktur. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podkreślono, że na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r., poz. 1054 ze zm., dalej ustawa o VAT) wydano wobec tej spółki decyzję z 30 grudnia 2014 r. określającą podatek do zapłaty.