Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2023 r., sygn. I FSK 625/20

Interpretacje podatkowe; Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek (sprawozdawca), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, , po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 713/19 w sprawie ze skargi P. L. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2019 r. nr 0112-KDIL2-3.4012.151.2019.2.ZD w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 713/19. W orzeczeniu tym Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 146 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), powoływanej dalej jako: "P.p.s.a.", uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2019 r., nr 0112-KDIL2-3.4012.151.2019.2.ZD w przedmiocie podatku od towarów i usług, wydaną na wniosek P. L., powoływanego dalej jako "skarżący". (wyrok ten i powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w internetowej bazie orzeczeń www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W skardze kasacyjnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, reprezentowany przez radcę prawnego, zarzucił wyrokowi sądu pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) tj.

1) art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018r., poz. 2174, ze zm), powoływanej dalej jako "u.p.t.u", w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. poprzez niewłaściwe zastosowanie albowiem WSA ustalił, iż oddanie przedmiotowej nieruchomości w dzierżawę, na gruncie stanu faktycznego sprawy, nie stanowiło przejawu wykorzystywania gruntu dla działalności gospodarczej, a jedynie było zarządzaniem majątkiem osobistym, co prowadziło do uznania, że skarżący nie działał w charakterze podatnika od towarów i usług, podczas gdy dostawa wydzierżawianej nieruchomości wskazuje na obrót mieniem, wykorzystywanym uprzednio w prowadzonej działalności gospodarczej i będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,