Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2023 r., sygn. III FSK 2487/21

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 671/19 w sprawie ze skargi W. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 13 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 671/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. sp. z o. o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 23 stycznia 2019 r., [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a".

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła W. sp. z o. o. w W. (Spółka) zaskarżając ten wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1) na podstawie art. 174 pkt 2 w zw. z art. 176 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a) art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 maja 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) – dalej jako: "P.u.s.a." w zw. z art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 121, art. 122, art. 180 § 1, art 187 § 1 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2019 r., poz. 900 ze zm.) – dalej jako: "O.p." poprzez niewłaściwą kontrolę legalności działalności administracji publicznej i uznanie, że organy podatkowe prowadziły postępowanie w sposób budzący zaufanie do organów administracji publicznej, z zachowaniem zasad swobodnej oceny dowodów, zasady praworządności i legalizmu, w sytuacji gdy organ I instancji oraz organ II instancji ustaliły stan faktyczny w sprawie w oparciu o wybrane środki dowodowe, w szczególności w oparciu o dowód z tzw. drugiej opinii biegłego (tj. opinii technicznej z 7 listopada 2017 r., sporządzonej przez inż. A. K.), która to opinia nie mogła skutkować (z natury rzeczy) ustaleniem prawidłowego stanu faktycznego, niezbędnego do rozstrzygnięcia sporu podatkowego pomiędzy podatnikiem i organem, z uwagi na fakt, iż opinia nie rozstrzygała istoty sporu podatkowego, tj. nie wskazywała powierzchni użytkowej pomieszczeń garażowych, ustalonej w oparciu o podatkową definicję "wysokości w świetle". Powyższe naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wpłynęło na nieustalenie w sposób nie budzący wątpliwości powierzchni użytkowej pomieszczenia garażowego (części kondygnacji) o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m, na kondygnacjach podziemnych -1, -2 i -3 budynku, co miało istotny wpływ na wysokość wymiaru podatku. Spowodowało to nieprawidłową ocenę materiału dowodowego, a tym samym wydanie decyzji w ramach uznania mającego charakter dowolny;