Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2023 r., sygn. III FSK 2384/21

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Stachurski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. sp. z o.o. z siedzibą w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 19 maja 2020 r. sygn. akt I SA/Go 77/20 w sprawie ze skargi L. sp. z o.o. z siedzibą w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia 17 października 2019 r. nr SKO-4205/725-P/19 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. sp. z o. o. z siedzibą w T. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze kwotę 2 025,00 (słownie: dwa tysiące dwadzieścia pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 19 maja 2020 r., sygn. akt I SA/Go 77/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę L. sp. z o. o. z siedzibą w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z 17 października 2019 r., nr SKO-4205/725-P/19 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a".

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniosła L. sp. z o. o. z siedzibą w T. (Spółka). Zaskarżonemu wyrokowi — na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. — zarzuciła naruszenie następujących przepisów prawa materialnego mających wpływ na wynik postępowania:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.), dalej jako: "u.p.o.l." poprzez niezwrócenie przez sąd I instancji uwagi na niekonsekwencję i wybiórcze zastosowanie przez organy I i II instancji prawa materialnego do poszczególnych przedmiotów opodatkowania (zarzut ten został podniesiony przez Skarżącą i nie doczekał się żadnego komentarza sądu), co poskutkowało opodatkowaniem gruntu pod drogą podatkiem w stawce właściwej dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a jednocześnie nie objęcie podatkiem od nieruchomości budowli w postaci drogi asfaltowej znajdującej się na tym gruncie, chociaż, opierając się na zasadach logiki, w przypadku, gdy grunt pod drogą został uznany przez organ za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, to konsekwentnie droga powinna być uznana za budowlę związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej i powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.,