Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2023 r., sygn. I FSK 1031/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Łoboda, Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia WSA del. Dominik Mączyński (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 1199/18 w sprawie ze skargi V. sp. z o.o. w S. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 września 2018 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.432.2018.1.MC w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz V. sp. z o.o. w S. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Skarga kasacyjna.

1.1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 15 marca 2019 r., wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 grudnia 2018 r., I SA/Kr 1199/18. Wyrokiem tym Sąd pierwszej instancji uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 września 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Wyrok Sądu pierwszej instancji zaskarżono w całości, zarzucając mu naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię tj. art. 86 ust. 10i, art. 86 ust. 10b pkt 2 lit. a) i b) i pkt 3 oraz art. 86 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (jt. Dz.U. 2018 poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o PTU), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. - w związku z art. 1 ust. 2 oraz art. 167, art. 168 i art. 178 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 06. 347.1; dalej: dyrektywa rady) - poprzez uznanie przez sąd, że spełnienie przez skarżącego materialnych przesłanek prawa do odliczenia podatku naliczonego, a nie dochowanie jedynie formalnych warunków odliczenia (nie z własnej winy i nie z chęci oszustwa, tak jak w stanie faktycznym opisanym we wniosku), uprawnia skarżącego do wstecznego odliczenia podatku od towarów i usług w deklaracji podatkowej złożonej po upływie 3 miesięcy od upływu miesiąca w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, gdyż przesuniecie w czasie terminu rozliczenia podatku naliczonego, ze względu na skutek który on wywołuje w postaci konieczności poniesienia ciężaru odsetek od powstałej zaległości podatkowej jest nie do pogodzenia z zasadą neutralności oraz z zasadą proporcjonalności podatku od towarów i usług. Tymczasem przysługujące skarżącemu prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, w innym okresie rozliczeniowym niż uwzględnienie podatku należnego, jest zgodne z przepisami dyrektywy rady dopuszczającej możliwość wprowadzania przez państwa członkowskie pewnych formalności warunkujących prawo do odliczenia podatku naliczonego, a także z zasadami neutralności oraz proporcjonalności podatku od towarów i usług.