Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2023 r., sygn. I FSK 1615/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia WSA del. Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 9 maja 2018 r. sygn. akt I SA/Op 105/18 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 12 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Wyrokiem z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Op 105/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu skargi A. K. (dalej: Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu (dalej: organ drugiej instancji lub DIAS) z dnia 12 stycznia 2018 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2013 r., działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm., dalej: p.p.s.a.), oddalił skargę (opisany wyrok i powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

1.2. Sąd pierwszej instancji kontrolując zaskarżoną decyzję stwierdził, że nie narusza ona prawa w stopniu dającym podstawę do uwzględnienia skargi.

W ocenie Sądu, organy podatkowe, na tle okoliczności faktycznych sprawy, wyciągnęły prawidłowe wnioski dotyczące dokonania przez Skarżącego w 2013 r. niezaewidencjonowanej sprzedaży nawozów w ilości 920 kg, a ustalona wysokość niedoborów wprost wynika z porównania ilości towaru handlowego (nawozów sypkich) zakupionego na podstawie faktur w 2013 r. z ilością towaru wynikającą z remanentu początkowego i końcowego w 2013 r., a następnie z ilością nawozów zaewidencjonowanych na dowodach sprzedaży. Skarżący zaś nie potrafił w wiarygodny sposób wyjaśnić tej różnicy. WSA za prawidłową uznał konkluzję organów, że brak było podstaw do przyjęcia wystąpienia ubytków naturalnych wyłącznie na podstawie twierdzeń Strony i założenia, że w prowadzonej przez nią działalności miały one faktycznie miejsce. Zdaniem Sądu pierwszej instancji przyjęta przez organy indywidualna metoda szacowania znajdowała potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Organ uzasadnił wybór metody w kontekście osiągnięcia przy jej użyciu wyliczeń wartości najbardziej zbliżonych do rzeczywistych. Skarżący nie zgłaszał zarzutów do metody i sposobu przeprowadzenia wyliczeń na podstawie oszacowania przez organ.