Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2023 r., sygn. III FSK 4697/21

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. K. F. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 2252/20 w sprawie ze skargi M. K. F. P. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 września 2020 r. nr BON.III.5220.324.34.2019.IN w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości spółki z tytułu wpłat na PFRON za okres od czerwca do października 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. K. F. P. na rzecz Ministra Rodziny i Polityki Społecznej kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 6 maja 2021 r., III SA/Wa 2252/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. K. F. P. (dalej jako: "Skarżący") na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 17 września 2020 r., nr BON.III.5220.324.34.2019.IN, w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości N. sp. z o.o. (dalej jako: "Spółka") z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za poszczególne okresy rozliczeniowe 2012 r.

W uzasadnieniu wyroku sąd wyjaśnił na wstępie, że jest związany oceną prawną oraz wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w wydanym w tej sprawie wyroku WSA w Warszawie z 22 maja 2019 r., III SA/Wa 2709/18. W wyroku tym stwierdzono, że ziściły się obie przesłanki pozytywne do orzeczenia o odpowiedzialności Skarżącego, o których mowa w art. 116 § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm., dalej jako: "o.p."). W kwestii przesłanek negatywnych, w przywołanym wyroku stwierdzono, że termin do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki upływał w przypadku Skarżącego 3 sierpnia 2012 r. Tym samym, wniosek złożony 29 września 2012 r. także w odniesieniu do osoby Skarżącego był wnioskiem spóźnionym. Organy nie rozważyły jednak zaistnienia ostatniej z przesłanek egzoneracyjnych, a mianowicie tego, czy niezłożenie wniosku we właściwym czasie było w przypadku Skarżącego niezawinione. Powyższe stało się przyczyną uchylenia decyzji o odpowiedzialności Skarżącego za zaległości Spółki.