Wyrok NSA z dnia 20 października 2022 r., sygn. III OSK 2158/21

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzeczeniu podkreśla, że wymierzenie grzywny organowi administracji publicznej za bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest uprawnieniem sądu, a nie obowiązkiem. Wymierzenie grzywny powinno być zawsze uzależnione od konkretnych okoliczności sprawy, z uwzględnieniem takich aspektów jak stopień naruszenia praw strony przez organ, cel skargi na bezczynność czy przewlekłość, a także funkcji prewencyjnej kary.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk sędzia del. WSA Tadeusz Lipiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt II SAB/Wa 539/19 w sprawie ze skargi B. S. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie wniosku z dnia 8 września 2017 r. o wyłączenie stosowania przepisów ustawy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi B.S. (dalej: skarżący ) wyrokiem z 25 września 2019 r., w sprawie II SAB/Wa 539/19 zobowiązał Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 8 września 2017 r. o wyłączenie stosowania przepisów ustawy w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzył Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji grzywnę w kwocie 500 zł.

W motywach zapadłego orzeczenia Sąd I instancji opisał czynności wykonywane przez organ poczynając od wpływu wniosku skarżącego o wydanie decyzji w trybie art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r., poz. 708), (dalej: "ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym (...)"), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 2270), w przedmiocie wyłączenia stosowania art. 15c oraz art. 22a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym do czasu wniesienia przez niego skargi do sądu co miało miejsce 24 czerwca 2019 r. Sąd I instancji stwierdził, że termin przewidziany w art. 35 § 1 k.p.a. został naruszony przez organ w stopniu istotnym. W aktach znajduje się pismo o przedłużeniu terminu do załatwienia sprawy, jednak we wskazanym terminie (4 lipca 2018 r.) sprawa nie została przez organ załatwiona. Po tym czasie organ nie informował już wnioskodawcy o wyznaczeniu innego terminu załatwienia sprawy. Nie wskazywał też przyczyn zwłoki w jej załatwieniu. Wszystkie dokumenty niezbędne do załatwienia sprawy zostały zgromadzone do 6 grudnia 2018 r. organ przez okres 9 miesięcy nie podjął żadnej czynności w sprawie.