Wyrok NSA z dnia 2 marca 2022 r., sygn. I OSK 1608/21

Pomoc społeczna

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2021 r. sygn. akt IV SA/Po 328/21 w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Pile z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 maja 2021 r. sygn. akt IV SA/Po 328/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Pile z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Wnioskiem z dnia 24 sierpnia 2020 r. J. R., zwróciła się o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką B. W. Do wniosku załączono oświadczenie wnioskodawczyni z dnia 1 sierpnia 2020 r., informację dotyczącą czynności wykonywanych podczas opieki nad osobą niepełnosprawną, karty informacyjne leczenia szpitalnego osoby niepełnosprawnej, wypis z treści orzeczenia z dnia 9 września 1996 r. o pierwszej grupie inwalidztwa oraz całkowitej i trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji.

Burmistrz Miasta i Gminy Skoki decyzją z dnia [...] listopada 2020 r. odmówił przyznania J. R. prawa do wnioskowanego świadczenia.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że w świetle orzeczenia o niepełnosprawności nie da ustalić od kiedy nastąpiła niepełnosprawność B. W. Skutkiem wejścia w życie wyroku TK z dnia 21 października 2014 roku, sygn. akt K 38/13 nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 111 ze zm.), dalej powoływanej jako "u.ś.r.", ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia ani wykreowanie "praw" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Zdaniem organu I instancji nie był on uprawniony do zmiany w zakresie stosowania prawa, które pozostało niezmienione, stosownie do obowiązującej treści art. 17 ust. 1b u.ś.r. Nie zostały zatem spełnione przesłanki przyznania świadczenia.