Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. III OSK 5338/21

Ubezpieczenie społeczne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: sędzia NSA Tamara Dziełakowska sędzia del. WSA Tadeusz Lipiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.S. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową D.D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2021 r. sygn. akt II SA/Wa 1212/20 w sprawie ze skargi małoletniego R.F. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową D.D. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 maja 2020 r. nr 992700/620/945/2019-SWO w przedmiocie świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 27 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Wa 1212/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę małoletniego R.S. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową D.D. (dalej: skarżący) na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: Prezes ZUS, organ) z 26 maja 2020 r., nr 992700/620/945/2019-SWO, w przedmiocie świadczenia w drodze wyjątku.

W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji zauważył, że istota rozpoznawanej sprawy sprowadzała się do oceny stanu faktycznego przez pryzmat art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.; dalej: ustawa emerytalna). Przepis ten formułuje trzy przesłanki, których tylko łączne spełnienie pozwala przyznać świadczenie w drodze wyjątku. Sąd wskazał, że kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kwestią było ustalenie istnienia po stronie skarżącego okoliczności faktycznych, potwierdzających wystąpienie przesłanki braku niezbędnych środków utrzymania. W ocenie Sądu organ właściwie przyjął, że wymagana przez ustawodawcę okoliczność braku środków utrzymania nie istnieje. Okolicznością niesporną w sprawie jest bowiem to, iż dochód na osobę w rodzinie skarżącego, na dzień wydania zaskarżonej decyzji, przewyższał kwotę najniższego świadczenia przyznawanego w trybie zwykłym. Sąd podkreślił jednocześnie, że trudna sytuacja materialna i zdrowotna skarżącego, czy jego przedstawicielki ustawowej, nie stanowi samoistnej przesłanki uzasadniającej przyznanie wnioskowanego świadczenia, gdyż nie jest ono świadczeniem o charakterze odpowiadającym zapomodze społecznej. Rozstrzygnięcie podjęte w niniejszej sprawie nie uniemożliwia natomiast wystąpienia w przyszłości z tożsamym wnioskiem, gdyby sytuacja materialna skarżącego uległa zmianie.