Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2022 r., sygn. II GSK 1127/19

Uprawnienia do wykonywania zawodu

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia del. WSA Jacek Czaja protokolant Justyna Mordwiłko-Osajda po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 2285/18 w sprawie ze skargi A. D. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 września 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu na listę radców prawnych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. D. na rzecz Ministra Sprawiedliwości 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 marca 2019 r., sygn. akt: VI SA/Wa 2285/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. D. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 września 2018 r. nr DZP-III-6110-442/18 w przedmiocie wpisu na listę radców prawnych.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Skarżący zaskarżając ten wyrok w całości i wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania sądowego za obie instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. zwana dalej "p.p.s.a."), zarzucił naruszenie:

1) przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a, co miało wpływ na wynik sprawy, poprzez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli oraz wadliwe uzasadnienie zaskarżonego wyroku i niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd a quo uznał, że skarżący nie spełnia wymogów formalnych do bycia radcą prawnym, mimo treści przedłożonych przez skarżącego zaświadczeń oraz opinii, do których w żaden sposób się do niech nie odniesiono, a także na jakiej podstawie przyjęto, że okres, który powinien upłynąć od zatarcia skazania wobec skarżącego winien wynosić 10 lat, powielając tym samym stanowisko organu II instancji, a także poprzez wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia, w wyniku czego obecnie niemożliwym jest odniesienie się do stanowiska Sądu a quo w pełnym zakresie i dokonanie prawidłowej kontroli zaskarżonego orzeczenia,