Wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2022 r., sygn. II GSK 558/22

Ochrona zdrowia

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia del. WSA Marek Krawczak po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Podlaskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Białymstoku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 27 stycznia 2022 r. sygn. akt II SA/Bk 814/21 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Podlaskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Białymstoku z dnia 7 września 2021 r. nr 12/D-II/E/2021 w przedmiocie kary pieniężnej za niezastosowanie się do ograniczenia prowadzenia działalności przez przedsiębiorców oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 27 stycznia 2022r., sygn. akt II SA/Bk 814/21, w sprawie ze skargi M. S. (zwanego dalej: skarżący) na decyzję Podlaskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Białymstoku (zwanego dalej: PPWIS lub organ) z 7 września 2021 r., nr 12/D-II/E/2021, w przedmiocie kary pieniężnej, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Białymstoku (zwanego dalej: PPIS) z 11 marca 2021 r., nr EP-27/2021, umorzył postępowanie administracyjne oraz zasądził od PPWIS na rzecz M. S. zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Decyzją z 11 marca 2021 r. PPIS wymierzył skarżącemu karę pieniężną w kwocie 10 000 zł za niezastosowanie się w dniu 1 lutego 2021 r. do ograniczenia funkcjonowania działalności przedsiębiorców wynikającego z § 10 ust. 9 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 2016, dalej: rozporządzenie RM z 21 grudnia 2020 r.), co zostało potwierdzone protokołem kontroli z 1 lutego 2021 r. Zdaniem organu uzasadniało to nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 48a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U z 2008 r., nr 234, poz. 1579, dalej: ustawa z 5 grudnia 2008 r.), a wysokość kary była adekwatna do wagi i sposobu naruszenia obowiązków, okoliczności naruszenia oraz uwzględniała indywidualne i osobiste właściwości strony postępowania. Organ stwierdził, że skarżący swoim zachowaniem stworzył bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi i nie znalazł podstaw do odstąpienia od nałożenia kary na podstawie art. 189f § 1 k.p.a.