Wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2022 r., sygn. I FSK 1890/19

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Mariusz Golecki (spr.), Sędzia NSA Marek Olejnik, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1832/18 w sprawie ze skargi R. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 maja 2018 r. nr 0114-KDIP4.4012.81.2018.2.MPE w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 28 marca 2019 r., sygn. III SA/Wa 1832/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę R. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "DKIS", "Organ interpretacyjny", "Organ") z 22 maja 2018 r. nr 0114-KDIP4.4012.81.2018.2.MPE w przedmiocie podatku od towarów i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.

2. Skargę kasacyjną od wskazanego wyżej wyroku WSA w Warszawie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Organ interpretacyjny zaskarżając go w całości. Przedmiotowemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. 2016 poz. 718 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a.") naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art 29 a ust. 1 i ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r (t.j. Dz. U. z 2011 nr 177 poz. 1054 ze zm., dalej "u.p.t.u.") zw. z art. 73 i art. 90 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347.1 z 11 grudnia 2006 r., dalej: Dyrektywa VAT - poprzez ich błędną wykładnię polegająca na uznaniu przez Sąd pierwszej instancji, że w przedstawionym stanie faktycznym Skarżącej przysługuje prawo do obniżenia podstawy opodatkowania oraz w konsekwencji kwoty VAT z tytułu wypłaty zwrotu refundacji na rzez NFZ, oraz podwyższenia podstawy opodatkowania z tytułu wystąpienia nadpłaty związanej ze zwrotem refundacji, a Organ nie dokonał prounijnej wykładni ww. przepisów ustawy o VAT, gdy tymczasem w ocenie Organu w opisanym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania regulacje dotyczące korekty podstawy opodatkowania w przypadku udzielania tzw. rabatów pośrednich z uwagi na to, że zwrot opisanej refundacji nie stanowi w istocie rabatu pośredniego uprawniającego do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego, gdyż schemat rozliczeń przedstawiony przez Skarżącą nie jest analogiczny do występującego w przypadku tzw. rabatów pośrednich, tym samym gdy w ramach rozliczeń z NFZ wystąpi nadpłata brak jest podstaw do podwyższenia podstawy opodatkowania oraz w konsekwencji kwoty podatku VAT z tytułu sprzedaży produktów, gdyż wcześniej nie ma podstawy do jej obniżenia, a ponadto dokonując wykładni ww. przepisów Organ nie naruszył zasady neutralności i proporcjonalności podatku VAT, a w związku z tym nie zaistniały przesłanki do uchylenia interpretacji w przedmiotowej sprawie.