Wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. III FSK 2255/21

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Mirella Łent, po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2395/19 w sprawie ze skargi Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 sierpnia 2019 r. nr 0111-KDIB4.4017.1.2019.2.MD w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2020 r., III SA/Wa 2395/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 sierpnia 2019 r. nr 0111-KDlBl-2.4017.1.2019.2.MD, w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej uchylił zaskarżone postanowienie i zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz R. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 597 tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd podał, że kwestię sporną w rozpoznawanej sprawie stanowiła zasadność odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku skarżącej wobec uznania, że przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny nie pozwalał na wydanie interpretacji, jako niemieszczący się w ramach tej instytucji prawnej. W ocenie Sądu rację w sporze przyznać należało skarżącej, która wskazywała, że jej pytanie odnosi się do konkretnej normy prawa podatkowego, która może podlegać wykładni. Odnosząc się do tak określonej istoty sporu Sąd wskazał, że z lektury stanowiska skarżącej wynika, iż jej zasadniczym celem jest uzyskanie odpowiedzi na pytanie w przedmiocie obowiązku złożenia informacji, o której mowa w art. 86j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: "O.p.") w związku z dokonaniem czynności polegającej na podwyższeniu kapitału zakładowego i zapasowego Spółki w ramach schematu podatkowego. Sąd nie zgodził się z organem, który zasadność odmowy wszczęcia postepowania w sprawie wniosku skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej upatruje w tym, że "wniosek nie dotyczył interpretacji prawa materialnego". W tym zakresie Sąd podzielił pogląd sądów administracyjnych, które wskazują, że "użyte przez ustawodawcę w art. 14b § 1 O.p. pojęcie przepisów prawa podatkowego należy rozumieć szeroko, tj. jako odnoszące się także do przepisów procesowych (a nie tylko materialnoprawnych)". Zdaniem Sądu, w świetle art. 3 pkt 2 O.p. przepis art. 86j § 1 tej ustawy stanowi przepis prawa podatkowego, jest on bowiem przepisem ustawy podatkowej, o której mowa w art. 3 pkt 1 O.p. Nie jest również objęty hipotezą art. 14b § 2a O.p. W ocenie Sądu, obowiązek złożenia informacji, o której mowa w art. 86j § 1 O.p., jest obowiązkiem o charakterze prawnopodatkowym. Tym samym interpretacja indywidualna powinna rozstrzygnąć o obowiązku złożenia tej informacji (czy istnieje, czy też nie), a zatem miałaby bezpośredni wpływ na sytuację prawnopodatkową skarżącej oraz na zakres jej odpowiedzialności karnej skarbowej. Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniom organu, zastosowanie się przez Spółkę do interpretacji indywidualnej wydanej w zakresie obowiązku raportowania schematów podatkowych miałoby skutek ochronny. Chroniłaby ona bowiem osoby odpowiedzialne w ramach struktury skarżącej za raportowanie schematów podatkowych przed wszczęciem postępowania karnego skarbowego i nałożeniem sankcji w przypadku, gdyby uprawnione organy stwierdziły, że nieprawidłowo wywiązywały się one z wypełnienia przez nich swoich obowiązków w zakresie raportowania.