Postanowienie NSA z dnia 2 grudnia 2021 r., sygn. I OSK 2040/21

Zawieszenie/podjęcie postępowania

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku M. S., A. E. i M. H. o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi kasacyjnej M. S., A. E. i M. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2021 r. sygn. akt I SA/Wa 2144/20 w sprawie ze skargi M. S., A. E. i M. H. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty postanawia: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym do czasu podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia w sprawie o sygn. akt SK 64/21.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 lutego 2021 r., I SA/Wa 2144/20, oddalił skargę M. S., A. E. i M. H. (dalej: skarżący) na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że art. 1 ust. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2097 ze zm.; dalej: ustawa) winien być rozumiany jako przyznający prawo do uzyskania rekompensaty osobom, które w związku z okolicznościami związanymi z II wojną światową były zmuszone do opuszczenia terenów byłej Rzeczypospolitej Polskiej, a opuszczając je uczyniły to poza przewidzianą procedurą ewakuacyjną i w ten sposób przemieściły się w celu zamieszkania na terytorium państwa polskiego w granicach ostatecznie utrwalonych na podstawie umowy granicznej z 15 lutego 1951 r. Sąd I instancji stwierdził, że skoro poprzedniczka prawna skarżących, nie repatriowała się na obecne terytorium państwa polskiego, a przez to nie spełniała jednej z podstawowych przesłanek warunkujących uzyskania prawa do rekompensaty za pozostawione nieruchomości, prawa tego nie mogli uzyskać również jej spadkobiercy. Ich prawo bowiem jest pochodną prawa właściciela pozostawionego mienia. Taki stan rzeczy powoduje jednocześnie, że zbędne staje się analizowanie w sprawie spełnienia pozostałych przesłanek ujętych w art. 2 ustawy, tj. badania, czy opuszczająca Kresy była właścicielem nieruchomości, za które dochodzona jest rekompensata, czy zamieszkiwała na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w jakich okolicznościach je opuściła, a także czy posiadała obywatelstwo polskie.