Wyrok NSA z dnia 16 września 2021 r., sygn. II GSK 874/21

Samorząd terytorialny

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Urszula Wilk (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 9 lutego 2021 r. sygn. akt II SA/Op 325/20 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Opolu na zarządzenie Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle z dnia (...) marca 2020 r. nr (...) w przedmiocie zawieszenia pobierania opłat w strefie płatnego parkowania w związku ze stanem epidemii oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 9 lutego 2021 r., sygn. II SA/Op 325/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w Opolu, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził nieważność zarządzenia Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle z dnia 31 marca 2020 r., nr 625/ZD/2020 w przedmiocie zawieszenia pobierania opłat w strefie płatnego parkowania w związku ze stanem epidemii.

Sąd pierwszej instancji odnotował, że po wniesieniu skargi zaskarżone zarządzenie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego bowiem 26 listopada 2020 r. Rada Miasta Kędzierzyn-Koźle podjęła uchwałę Nr XXVIII/307/30 w sprawie uchylenia uchwały Nr XXI/222/20 z dnia 29 kwietnia 2020 r. zatwierdzającej zarządzenie porządkowe Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle dotyczące zawieszenia pobierania opłat w Strefie Płatnego Parkowania na terenie miasta Kędzierzyn-Koźle w związku ze stanem epidemii.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uznał jednak, że w sprawie nie zaistniała przesłanka bezprzedmiotowości postępowania sądowoadministracyjnego bowiem ze stanowiska organu nie wynika, aby kwestionowane zarządzenie w okresie jego obowiązywania nie wywołało skutków prawnych i nie było stosowane. Odwołując się do stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w uchwale z 14 września 1994 r. (W 5/94/2/44), Sąd pierwszej instancji wskazał, że choć w dacie orzekania zarządzenie objęte skargą już nie obowiązywało, mogło jednak być nadal stosowane do zdarzeń prawnych, które zaszły w czasie stosowania jego postanowień.