Wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2021 r., sygn. I FSK 1535/17

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Dominik Mączyński, , po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "P." na Litwie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 19 lipca 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 506/17 w sprawie ze skargi "P." na Litwie na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 2 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od marca do grudnia 2011 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 2 października 2014 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia 27 czerwca 2014 r. nr [...], 3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku na rzecz "P." na Litwie kwotę 16.976 (słownie: szesnaście tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje. NSA/wyr. 1 - wyrok

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z 19 lipca 2017 r. w sprawie I SA/Bk 506/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę U. na Litwie na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z 2 października 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od marca do grudnia 2011 r.

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że decyzją z 27 czerwca 2014 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w B. określił skarżącej w podatku od towarów i usług zobowiązania podatkowe za okresy od marca do grudnia 2011 r., nadpłatę za okresy od marca do czerwca 2011 r. oraz podatek do zapłaty w trybie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), dalej "u.p.t.u.". Organ zakwestionował prawo skarżącej do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych tytułem zakupu paliwa przez K. s.j., M. sp. z o.o., PHU J. S., PPHU A. R., P. S.A. S.K.A. oraz W. Ponadto uznał, że skarżąca wystawiła i wprowadziła do obrotu faktury, w których ujęła fikcyjną sprzedaż paliwa na rzecz firm litewskich. W ocenie organu skarżąca nie była ani nabywcą, ani dostawcą paliwa. Faktyczna jej działalność polegała natomiast na finansowaniu (kredytowaniu) litewskim firmom zakupu oleju napędowego na stacjach benzynowych z wykorzystaniem tzw. kart paliwowych. Czynności te stanowią usługi finansowe, podlegające opodatkowaniu na terytorium kraju "stawką zwolnioną od podatku", zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 u.p.t.u. Decyzją z 2 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i orzekł co do istoty sprawy, określając skarżącej zobowiązania podatkowe w VAT za okresy od marca do grudnia 2011 r., nadpłatę za okresy od marca do czerwca 2011 r. oraz podatek do zapłaty w trybie art. 108 ust. 1 u.p.t.u. Zdaniem organu odwoławczego, skarżąca nie dokonywała nabycia i dostawy paliwa na terytorium kraju. Paliwo przekazywane było bezpośrednio pomiędzy stacją paliw a litewskimi firmami, które na podstawie karty bezgotówkowo tankowały paliwo na polskich stacjach paliw, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości, jakości i momentu zakupu. Skarżąca nie posiadała prawa do rozporządzania paliwem jak właściciel, jako że nie miała wpływu na termin dostawy, wielkość zakupu, sposób i cel, na jaki paliwo zostanie zużyte. Tym samym nie mogła prawa tego przekazać (odsprzedać) na rzecz kolejnych kontrahentów, tj. firm litewskich. Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się z organem pierwszej instancji, że faktyczna działalność skarżącej polegała na finansowaniu kontrahentom oleju napędowego kupowanego przez nich na stacjach paliw z wykorzystaniem tzw. kart paliwowych. Organizacja tankowania paliwa odbywała się w dwojaki sposób, tj. bezpośrednio przez skarżącą na podstawie umów zawartych ze stacjami paliw lub za pośrednictwem firmy W., na podstawie umowy agencyjnej na sprzedaż usług procesingowych. W obu przypadkach rola skarżącej sprowadzała się do poszukiwania klientów (nabywców kart paliwowych), składania zamówień na karty paliwowe u agenta lub na stacji paliw oraz zabezpieczenia środków płatniczych za paliwo tankowane przez klientów. W zamian skarżąca otrzymywała wynagrodzenie w postaci prowizji lub rabatu od sprzedawców paliw lub agenta. Organ odwoławczy powołał się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 i oparte na nim orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Potwierdził stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż wystawione i otrzymane przez skarżącą faktury nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu czynności, a co za tym idzie, na podstawie art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) u.p.t.u. skarżącej nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez K. s.j., PPHU R., PHU P., M. sp. z o.o. i P. S.A. S.K.A. Dyrektor Izby Skarbowej przyjął, że wystawione przez skarżącą faktury sprzedaży rodzą obowiązek zapłaty wynikającego z nich podatku na podstawie art. 108 ust. 1 u.p.t.u. Powodem uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i orzeczenia co do istoty sprawy było określenie przez ten organ miejsca opodatkowania wykonywanych przez skarżącą czynności niezgodnie z art. 28b ust. 1 u.p.t.u.