Postanowienie NSA z dnia 16 czerwca 2020 r., sygn. I OSK 2770/18

Służba celna

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W.H. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 maja 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wr 274/17 o odrzuceniu skargi W.H. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] w przedmiocie złożenia propozycji służby postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 11 maja 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wr 274/17, po rozpoznaniu sprawy ze skargi W.H. podjął zawieszone postępowanie sądowoadmisnitracyjne (pkt I) oraz odrzucił skargę (pkt II) na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] w przedmiocie złożenia propozycji służby.

Na wstępie rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji podkreślił, że wobec rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi kasacyjnej w sprawie IV SA/Wr 559/17, ustały przyczyny powodujące konieczność zawieszenia niniejszego postępowania. Stosownie zatem do treści art. 128 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") należało je podjąć, o czym orzeczono w punkcie I sentencji postanowienia.

Przechodząc do oceny prawnej wniesionej skargi Sąd wyjaśnił, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie wyłącznie w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 -4, oraz pkt 8 i 9 P.p.s.a. Rolą sądu administracyjnego jest więc uprzednie zbadanie każdej z wniesionych skarg pod względem jej dopuszczalności. Dopiero stwierdzenie, że dana sprawa podlega właściwości sądów administracyjnych będzie otwierało drogę do merytorycznej oceny kwestionowanego aktu lub czynności, względnie bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Skarga w niniejszej sprawie została wniesiona na bezczynność organu polegającą na braku przedstawienia stronie skarżącej propozycji dalszej służby w Krajowej Administracji Skarbowej, który to obowiązek - zdaniem strony - wynikał wprost z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm., dalej jako "p.w.KAS"). Oznacza to, że w sprawie należy ustalić, czy wskazana w art. 165 ust. 7 p.w.KAS propozycja zatrudnienia i służby stanowiła decyzję administracyjna bądź inny akt lub czynność podlegający kontroli sądu administracyjnego. Następnie Sąd wskazał, że powyższa kwestia była już przedmiotem rozważań Sądu, który postanowieniem z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt IV SA/Wr 559/17 odrzucił skargę. W tym postanowieniu Sąd przesądził, że przedstawiona skarżącej propozycja zatrudnienia nie jest ani decyzją, ani innego rodzaju aktem lub czynnością podlegającą kontroli sądowoadministracyujnej. W sprawie nie było bowiem prowadzone jakiekolwiek postępowanie administracyjne, ani nie został wykorzystany inny tryb procesowania określony w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Przedstawienie konkretnemu funkcjonariuszowi propozycji pracy albo propozycji służby, dokonywało się w ramach względnego uznania. Organ przy podejmowaniu tej czynności winien bowiem uwzględnić jedynie takie przesłanki, jak posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby funkcjonariusza, a także jego dotychczasowe miejsce zamieszkania. Przepisy wskazanej ustawy dopuszczały także możliwość nieprzedstawienia funkcjonariuszowi celnemu żadnej z wymienionych ofert. Wówczas - zgodnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 p.w.KAS - jego stosunek służbowy wygasał z dniem 31 sierpnia 2017 r. Opisana alternatywa powodowała zatem, że organ administracji skarbowej nie tylko nie był zobligowany do przedstawienia funkcjonariuszowi celnemu propozycji dalszej służby, czy też pracy, ale w ogóle mógł zrezygnować z jego zatrudnienia w ramach kierowanego przez siebie aparatu skarbowego. I każde jego zachowanie się w jeden z powyższych sposobów powodowało, że działał on w granicach i na podstawie prawa. W przyjętej regulacji nie istniał bowiem żaden przepis, który by obligował organ do podjęcia jednej, konkretnej czynności w danym stanie faktycznym. W szczególności nie istniał po stronie organu obowiązek przedstawienia funkcjonariuszowi celnemu wyłącznie propozycji jego dalszej służby.