Postanowienie NSA z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. II OSK 433/20

Odrzucenie skargi

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Siegień po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A N C w S na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Sz 904/19 w zakresie odrzucenia skargi A N C w S na czynność Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Szczecinie w przedmiocie włączenia karty ewidencyjnej zabytku i architektury obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z 22 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Sz 904/19, po rozpoznaniu skargi A N C w S na czynność Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Szczecinie w przedmiocie włączenia karty ewidencyjnej zabytku i architektury obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków, w punkcie 1 sentencji odrzucił skargę, w punkcie 2 odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, w punkcie 3 zwrócił stronie skarżącej wpis sądowy w kwocie 200 zł.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że ze złożonej przez A N C w S skargi wynikało, że Spółka bezskutecznie wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa polegającego na działaniu organu bez podstawy prawnej, a ponadto nieuprawionym przyjęciu, że karta ewidencyjna zabytku architektury i budownictwa obiektu - laboratorium i biuro (wykonana w 1989 r.) zgodna jest z wymogami formalnymi prawa materialnego zawartymi w § 20 pkt 2 rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę. Skarżąca wskazała, że karta powyższego obiektu sporządzona w czerwcu 1989 r. nie odpowiadała stanowi zachowania obiektu na dzień 3 grudnia 2010 r., z powodu fizycznej likwidacji obiektu przed tą datą. Jednak organ pomimo tego nie podjął stosownego działania polegającego na wyeliminowaniu z obrotu prawnego fikcji prawnej czynności włączenia obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków. W dalszej części skargi Spółka wskazała, że przedmiotowy budynek administracyjny - biuro i laboratorium (będący częścią zespołu zabudowy dawnej fabryki cukru, przy ul. C. 67 w Szczecinie) został wyłączony przez organ z wojewódzkiej ewidencji zabytków pismem z [..], z powodu utraty wartości zabytkowych (obiekt nie istnieje, został rozebrany). Tak więc według skarżącej, włączenie przez organ w nieokreślonej dacie ww. obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków nastąpiło bez analizy i refleksji prawnej. Spółka w dniu 4 października 2019 r. złożyła też do Sądu pismo, stanowiące uzupełnienie skargi, w którym wskazała, że w dniu 12 czerwca 2019 r. wystąpiła do organu z wnioskiem o ustalenie daty włączenia zabytku do wojewódzkiej ewidencji zabytków. W dniu 16 czerwca 2019 r. w rozmowie telefonicznej z organem, pracownik spółki dowiedział się, że organ nie dysponuje datą włączenia, co zostało potwierdzone także w piśmie z 26 czerwca 2019 r. Zdaniem Spółki oznacza to, że dopiero dnia 16 czerwca 2019 r., zaś oficjalnie za pismem z 26 czerwca 2019 r. dowiedziała się o fakcie, że organ nie dysponuje datą włączenia, wobec czego, dnia 21 czerwca 2019 r. wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa. Dodatkowo pismem z 9 października 2019 r. Spółka zwróciła się do Sądu z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia skargi podnosząc, że to w dacie 16 czerwca 2019 r. uzyskała wiedzę, że organ nie dysponuje datą włączenia obiektu do ewidencji.