Wyrok NSA z dnia 25 września 2020 r., sygn. I GSK 439/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia NSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.) Sędzia del. WSA Marek Sachajko Protokolant Patrycja Czubała po rozpoznaniu w dniu 25 września 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Lu 188/17 w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Lu 188/17 oddalił skargę R. P. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2016.

Skargą kasacyjną skarżąca zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wniosła o jego uchylenie w całości oraz zaskarżonej decyzji, bądź przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie. Z ostrożności procesowej wniosła również o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie skargi skarżącej oraz zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. Naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemu wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2015 r. poz. 1551 ze zm., dalej: ustawa o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego), poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż organ nie miał obowiązku przyznania także płatności niezwiązanych do tytoniu, w przypadku, gdy wszystkie wymagania ustawowe zostały przez skarżącą spełnione;

- art. 3 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, poprzez ich przez błędną wykładnię i przyjęcie, iż nie doszło do nie wyjaśnienia całokształtu stanu faktycznego sprawy i zaniechania pouczenia skarżącej o okolicznościach faktycznych mających wpływ na wynik sprawy, mimo iż co innego wynikało z ustalonego stanu faktycznego;