Wyrok NSA z dnia 16 lipca 2020 r., sygn. I GSK 606/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia NSA Piotr Pietrasz Sędzia del. WSA Marek Sachajko (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 5 listopada 2019 r., sygn. akt III SA/Lu 276/19 w sprawie ze skargi T. B. na decyzję Dyrektora Lubelskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Elizówce z dnia [...] kwietnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 5 listopada 2019 r., sygn. akt III SA/Lu 276/19, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325; dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę T. B. (dalej: skarżącego) na decyzję Dyrektora Lubelskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z [...] kwietnia 2019 r. utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Zamościu w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2018.

W motywach rozstrzygnięcia WSA wskazał, że istotę sporu stanowiła kwestia zasadności odmowy przyznania stronie jednolitej płatności obszarowej (JPO) na rok 2018 i jednocześnie nałożenia na nią administracyjnej kary pieniężnej w związku ze stwierdzonymi w toku kontroli administracyjnej nieprawidłowościami. Zdaniem organów obu instancji, skarżący nie spełnił warunku "posiadania" w odniesieniu do nieruchomości rolnych oznaczonych jako działki rolnych nr 5/1 i nr 5/2, w związku z czym nie została spełniona przesłanka, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1312, dalej: ustawa o płatnościach bezpośrednich). Powołując się na pojęcie "posiadania" określone w art. 336 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, dalej: k.c.) oraz orzecznictwo sądów administracyjnych organ odwoławczy przyjął, że dla przyznania omawianej płatności istotne jest to, czy wnioskodawca faktycznie włada gruntem przy spełnieniu wymogów kwalifikowalności przewidzianych ustawą o płatnościach bezpośrednich. Natomiast zdaniem skarżącego, organ dokonał błędnej wykładni pojęcia posiadania, jak również błędnie uznał zadeklarowane działki jako obszary, które są wykorzystywane głównie do prowadzenia działalności pozarolniczej.