Wyrok NSA z dnia 3 września 2020 r., sygn. I FSK 1977/17

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Alojzy Skrodzki, Protokolant Katarzyna Wojnarska, po rozpoznaniu w dniu 3 września 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 39/17 w sprawie ze skargi E. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 31 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do sierpnia 2013 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 31 października 2016 r. nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku na rzecz E. B. kwotę 28.441 (słownie: dwadzieścia osiem tysięcy czterysta czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Wyrokiem z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie I SA/Bk 39/17 (opisany wyrok i pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w internetowej bazie CBOSA) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę E. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z 31 października 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do sierpnia 2013 r.

1.2. Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan sprawy podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Białymstoku utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z 23 czerwca 2016 r., określającą Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za ww. okresy rozliczeniowe. Dokonując kontroli sądowoadministracyjnej opisanej decyzji organu odwoławczego Sąd pierwszej instancji przyjął, że w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy ustalono, że w spornych okresach rozliczeniowych Skarżąca nie była uprawiona do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach wystawionych przez PHU M. Z. B. oraz B. sp. z o.o. Zdaniem Sądu, poczynione przez organy podatkowe ustalenia faktyczne pozwalały na stwierdzenie, że faktury te nie dokumentowały rzeczywistych transakcji zakupu paliwa. Organy wykazały bowiem, że spółka B. w ogóle nie prowadziła faktycznej działalności gospodarczej w zakresie handlu paliwem płynnym, a jej funkcjonowanie miało na celu wprowadzanie do obrotu fikcyjnych faktur VAT. Za nieodzwierciedlające rzeczywistych zdarzeń gospodarczych uznano również faktury wystawione przez PHU M. Z. B., który jako jedynych dostawców paliwa w spornych okresach rozliczeniowych wskazał: B. sp. z o.o. oraz PHUP P. P. z P. Co do drugiego z rzekomych kontrahentów Z. B. organy ustaliły przy tym, że jego współpraca z tymże Z. B. miała charakter fikcyjny - P. P. wystawiał na jego rzecz faktury VAT, za którymi nie szedł żaden obrót towarowy, a należności uiszczone na poczet tych faktur, zwracał Z. B., po potrąceniu swojego wynagrodzenia. Jednocześnie za trafne Sąd pierwszej instancji uznał ustalenia organów podatkowych co do tego, iż Skarżąca nie dołożyła należytej staranności kupieckiej w przypadku transakcji zawieranych z ww. podmiotami, na co w szczególności wskazują ujawnione w ramach postępowania podatkowego okoliczności nawiązania współpracy Skarżącej zarówno ze Z. B., jak i spółką B., tj. zlecenie podmiotowi trzeciemu (W. T.) nawiązania takiej współpracy, rozliczania, badania rzetelności kontrahentów; sposób dokumentowania przedmiotowych dostaw odbiegający od standardów stosowanych w przypadku innych kontrahentów Skarżącej; brak dokumentów potwierdzających jakość nabywanego paliwa.