Wyrok NSA z dnia 30 lipca 2020 r., sygn. II FSK 2042/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Małgorzata Bejgerowska, Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. sp. z o.o. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 30 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Bk 89/19 w sprawie ze skargi R. sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 19 grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2014 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 19 grudnia 2018 r. nr [...], 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku na rzecz R. sp. z o.o. z siedzibą w P. kwotę 7 092 (słownie: siedem tysięcy dziewięćdziesiąt dwa) złote tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 30 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Bk 89/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę R. sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: "skarżąca", "spółka") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z 19 grudnia 2018 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r.

2. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu ww. wyroku wskazał, że 16 listopada 2015 r. spółka złożyła do Burmistrza Miasta S. korekty deklaracji na podatek od nieruchomości za lata 2010-2015 wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku za ten okres. Decyzją z 2 grudnia 2016 r., Burmistrz określił skarżącej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2014 w kwocie 241.400 zł i odmówił stwierdzenia nadpłaty w tym podatku. Organ pierwszej instancji nie podzielił stanowiska spółki w kwestii opodatkowania budynku produkcyjno-biurowego, którego część na poziomie parteru o powierzchni 448,62 m2 (pominięta w inwentaryzacji), nie została wliczona do powierzchni użytkowej całego budynku. Organ wskazał, że powierzchnia ta powinna zostać zaliczona do podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż stanowi integralną część budynku, tj. jego najniższą kondygnację funkcjonalnie i technicznie z nim związaną. Ponadto zdaniem organu pierwszej instancji obiekt o powierzchni 3.240 m2 "wiata na opakowania", wykazany w korekcie deklaracji jako budowla, stanowi budynek, ponieważ posiada wszystkie elementy niezbędne do zaliczenia go do tej kategorii: jest trwałe związany z gruntem, posiada fundamenty oraz dach i jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych ze wszystkich stron. Częściowe wydzielenie kotłowni oraz częściowe pozbawienie dachu i przegród budowlanych nie świadczy o konieczności przekwalifikowania budynku na budowlę.