Wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. II FSK 1629/18

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia del. WSA Marek Olejnik (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Lu 889/17 w sprawie ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 11 sierpnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. M. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. I SA/Lu 889/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A. M. (dalej jako: "Skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie (dalej jako : "SKO") z dnia 11 sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r.

2. Stanowiska stron przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

2.1. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie zaskarżył w całości skargą kasacyjną Skarżący wnosząc o jego uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie :

1/ art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 5 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (dalej "p.u.s.a") poprzez dokonanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie niepełnej i nierzeczywistej kontroli poprzez nie rozpoznanie naruszenia prawa materialnego przez organy podatkowe, a mianowicie art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010r., nr 95 poz. 613 ze zm., dalej: "u.p.o.l.") w związku z art. 3 pkt 1, art. 3 pkt 3 oraz art. 3 pkt 9 ustawy prawo budowlane (t.j. Dz. U. 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej: "u.p.b."), poprzez ich błędną wykładnię polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że przedmiotowa myjnia samochodowa wraz z urządzeniami do mycia samochodów stanowi budowlę niebędącą budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy w sytuacji, gdy urządzenia myjące zainstalowane w myjni mają jedynie charakter urządzeń technicznych, a nie budowlanych, co w konsekwencji oznacza, iż nie powinny one podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości;