Wyrok NSA z dnia 27 lutego 2020 r., sygn. II FSK 946/18

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Wojciech Stachurski, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. sp. z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt VIII SA/Wa 667/17 w sprawie ze skargi E. sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Radomiu z dnia 26 czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 7 grudnia 2017 r., sygn. akt VIII SA/Wa 667/17 oddalił skargę E. [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (dalej: Skarżąca, Spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Radomiu (dalej: Kolegium) z 26 czerwca 2017 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016 r.

Spółka w złożonej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej, zarzuciła naruszenie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm. - dalej: p.p.s.a.), tj. art.3 §1, art. 134 §1, art. 141 §4, art. 145 §1 pkt 1 lit.c) i lit. a) i art. 145 §1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 1 §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U z 2016 r. poz. 1066 z późn.zm.; dalej : p.u.s.a.) w związku z art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201; dalej o.p.) w zw. z art. 233 §1 pkt 2 o.p. w zw. z art. 121 i art. 123 o.p. oraz art. 122 i art. 187 §1 i art. 191 o.p. oraz art. 2 Konstytucji RP - poprzez błędne uznanie, że organ odwoławczy wydając decyzję spoza katalogu określonego w art. 233 §1 i §2 nie naruszył rażąco prawa, poprzez pominięcie i nieustosunkowanie się do istotnych elementów stanu faktycznego, poprzez ograniczenie kontroli legalności działania organów podatkowych z pominięciem aspektów konstytucyjnych działania organów podatkowych w tej sprawie oraz osiągania korzyści z czynów niedozwolonych związku z jednością personalną organu podatkowego i organu decydującego w wydaniu decyzji środowiskowej będącej podstawą zaliczenia nieruchomości do składników przedsiębiorstwa.