Wyrok NSA z dnia 7 lipca 2020 r., sygn. I FNP 10/19

1. W przypadku gdy skarga wnoszona jest od orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego niezgodność z prawem musi dotyczyć norm prawa Unii Europejskiej i musi przybierać formę kwalifikowaną, tj. rażącego naruszenia prawa (art. 285a § 3 P.p.s.a.). Oznacza to, że skarga nie może dotyczyć każdego naruszenia prawa, ale tylko takiego, które polega na oczywistej i rażącej obrazie prawa, mającej elementarny i kwalifikowany charakter, niewymagającej głębszej analizy prawniczej. Niezgodność ta może również wynikać ze sprzecznego z obowiązującymi standardami orzekania oraz z dokonania oczywiście błędnej wykładni lub wadliwego zastosowania prawa. Naruszenie norm prawa Unii Europejskiej ma dotyczyć więc konkretnej normy prawnej, która była stosowana w danej sprawie lub powinna być stosowana, przy czym naruszenie takiej normy musi mieć charakter rażący.

2. Zakres podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia został na gruncie prawa polskiego (art. 285d zdanie drugie P.p.s.a.) ograniczony przez wyłączenie zarzutów dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów. Podstawą takiej skargi nie mogą więc być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów, w tym w szczególności zarzut nieustalenia okoliczności niezbędnych do zastosowania przepisu prawa materialnego. Zagadnienie oceny wiarygodności i mocy dowodowej należy do sfery swobody sędziowskiej, która nie może być kontrolowana w trybie skargi wnoszonej na podstawie art. 285a P.p.s.a. W granicach wykładni norm prawa Unii Europejskiej nie mieści się bowiem dokonywana przez organy krajowe ocena stanu faktycznego i przyjęte przez te organy ustalenia faktyczne.