Wyrok NSA z dnia 29 maja 2020 r., sygn. II FSK 365/20

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki Sędzia NSA Jerzy Płusa Sędzia WSA (del.) Mirosław Surma (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 646/17 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 10 kwietnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za okres od stycznia do września 2014 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 10 stycznia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 646/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2018 r.,

poz. 1302 ze zm.) - dalej: "p.p.s.a", oddalił skargę K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z 10 kwietnia 2017 r. w przedmiocie ustalenia T. K. i K. K. solidarnie podatku od nieruchomości za okres od stycznia do września 2014 roku w wysokości 1.578,00 zł z tytułu nieruchomości położonej w [...].

1.1 W uzasadnieniu wyroku sąd pierwszej instancji wskazał, że przyjęta do opodatkowania powierzchnia lokalu 261,93 m2 i gruntów 171,56 m2 jest w sprawie niesporna i wynika zarówno z aktów notarialnych sprzedaży z 20 lutego 1998 r., (repertorium [...]), umowy darowizny (udziału córki J. na rzecz T. K.) z 27 lutego 2004 r. (repertorium [...]), jak i umowy darowizny z 16 września 2014 r. (repertorium [...]), z obmiarów dokonanych przez biegłego sądowego P. P., ale także z wniosku podatnika T. K. zawartego w piśmie z 28 lutego 2011 r. oraz oświadczeń stron zawartych w pismach: K.K. z 11 maja 2014 r., T.K. z 1 lipca 2014 r. oraz K.K. i T.K. w piśmie z 2 lipca 2014 r. Taką też powierzchnię budynku i gruntu potwierdziła skarżąca w skardze. Zatem w ocenie sądu nie istniała potrzeba przeprowadzania dodatkowych dowodów (w tym oględzin gruntu) i należy uznać, że przyjęta do opodatkowania powierzchnia użytkowa budynku i powierzchnia gruntu została prawidłowo przyjęta przez organ do opodatkowania, a próby jej kontestowania przez pełnomocnika skarżącej są całkowicie bezzasadne. Skoro bowiem przyjęta do opodatkowania powierzchnia budynku i gruntu wynika nie tylko z oświadczeń i deklaracji skarżącej, ale też z dokumentów urzędowych rangi aktu notarialnego, to powoływanie na tak stwierdzone okoliczności wnioskowanego przez skarżącą w skardze dowodu z opinii eksperta M. K., sąd uznał za całkowicie bezzasadne. Ponadto powierzchnia lokalu niemieszkalnego została przyjęta na korzyść podatników, gdyż z wypisu z rejestru gruntów z 19 maja 2014 r. wynika, że powierzchnia użytkowa ww. lokalu wynosi 268,70 m2, a organ przyjął do opodatkowania powierzchnię 261,93 m2 deklarowaną przez podatników i potwierdzoną pomiarem dokonanym (na wniosek podatników) przez biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego P. P.. Jakkolwiek dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków - zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 520 ze zm.) stanowią podstawą m. in. wymiaru podatków i świadczeń, to ponieważ organy przyjęły do ustalenia podstaw opodatkowania powierzchnię korzystniejszą dla podatników, to sąd nie może tego kwestionować, gdyż byłoby to działanie na niekorzyść strony, którego zabrania art. 134 § 2 p.p.s.a. Zdaniem sądu pierwszej instancji, nie było przy tym żadnych podstaw do kwestionowania przyjętego w zaskarżonej decyzji udziału podatników we współwłasności spornej działki gruntu o pow. 171,56 m2 w udziale [...], którą to okoliczność potwierdza również wypis z rejestru gruntów z 19 maja 2014 r. Organy podatkowe związane były danymi wynikającymi z rejestru gruntów. Brzmienie art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie budzi wątpliwości, że podstawą zastosowania i wymiaru podatków jest stan prawny i faktyczny gruntów i budynków, wynikający z ewidencji gruntów i budynków. Z tych przyczyn organ podatkowy ustalając wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości nie dysponuje pełną swobodą w prowadzeniu postępowania wyjaśniającego, jeśli chodzi o ustalenia dotyczące podstawy opodatkowania, tj. powierzchni gruntów, czy powierzchni użytkowej budynków lub ich części (art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm., dalej: "u.p.o.l."). Wiążący charakter danych zawartych ewidencji gruntów i budynków wynika z faktu, że posiada ona walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej (pełny tekst uzasadnienia sądu pierwszej instancji oraz inne powoływane orzeczenia sądów administracyjnych dostępne na są na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).