Wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 456/18

Podatek od czynności cywilnoprawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Bk 653/17 w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 16 maja 2017 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 16 maja 2017 r., nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku na rzecz A.S. kwotę 11 800 (słownie: jedenaście tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, wyrokiem z 8 listopada 2017r., sygn. akt I SA/Bk 653/17, oddalił skargę A.S. (dalej: Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku (dalej: Dyrektor) z 16 maja 2017r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej Skarżącej jako płatnika (notariusz) podatku od czynności cywilnoprawnych oraz określenia wysokości należności z tytułu niepobranego podatku.

Z przedstawionego przez WSA w Białymstoku stanu sprawy wynika, że Skarżąca prowadząc Kancelarię Notarialną sporządziła 31 marca 2016r. umowę przeniesienia własności nieruchomości. Na podstawie tej umowy doszło do nabycia za cenę 3.600.000,00 zł własności nieruchomości gruntowej o łącznej powierzchni 133,1672 ha. Tytułem podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie ustawy z dnia 9 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016r. poz. 223 ze zm. - dalej: u.p.c.c.) Skarżąca pobrała od strony kupującej: (-) zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.c.c. od ceny sprzedaży nieużytków, gruntów zadrzewionych i zakrzewionych oraz lasów w łącznej kwocie 68.833,00 zł - kwotę 1.377,00 zł; (-) zgodnie z art. 9 pkt 2 u.p.c.c. od ceny gruntów rolnych w kwocie 3.531.167,00 zł kwotę 6.597,00 zł; (-) zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 lit. b) u.p.c.c. kwotę 19 zł (tytułem ustanowienia hipoteki). W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego, zakończonego wydaniem decyzji z 23 lutego 2017r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. (dalej: Naczelnik US) stwierdził, że Skarżąca niezasadnie zastosowała zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 9 pkt 2 u.p.c.c. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że jednym z warunków zastosowania zwolnienia z tego przepisu jest przysługiwanie kupującemu niewykorzystanego limitu pomocy de minimis w rolnictwie, o której mowa w Rozporządzeniu Komisji (UE) numer 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9 - dalej: Rozporządzenie 1408/2013), w kwocie nie mniejszej niż wartość zwolnienia z tytułu sprzedaży gospodarstwa rolnego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Naczelnik US wskazał również, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. Rozporządzenia całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15.000 EUR w okresie 3 lat podatkowych. W przypadku, gdy cała kwota podatku wyliczona od danej transakcji nie mieści się w kwocie limitu pomocy de minimis, to nie przysługuje zwolnienie z podatku na podstawie art. 9 pkt 2 u.p.c.c. Naczelnik US nie zgodził się ze stanowiskiem Skarżącej, że płatnik powinien zwolnić czynność od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie, tj. od nadwyżki, powinien obliczyć i pobrać podatek. W konsekwencji zostało stwierdzone, że w przedmiotowej sprawie podatek od umowy sprzedaży został pobrany w zaniżonej wysokości.