Wyrok NSA z dnia 27 sierpnia 2019 r., sygn. I OSK 2818/17

Ruch drogowy; Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marian Wolanin Sędziowie: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant: starszy inspektor sądowy K.K. po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.L. i M.L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 sierpnia 2017 r. sygn. akt III SA/Lu 155/17 w sprawie ze skargi M.L. i M.L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławcze w [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za dozór i zwrot poniesionych koniecznych wydatków związanych z dozorem pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 29 sierpnia 2017 r., sygn. akt III SA/Lu 155/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę M.L. i M.L.2 na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za dozór i zwrot poniesionych koniecznych wydatków związanych z dozorem pojazdu.

Skarżący wnieśli od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości. W skardze kasacyjnej zarzucono:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

1) art. 130a ust 1 pkt 1 -6, ust 2 pkt 1 lit a i b i pkt 2, ust. 5a, 5c, 5f, 6, 6a lit c, 6b, 6e, 10, 10d, 10e, 10f, 10h i 10i ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.), dalej jako "p.r.d." w zw. z art. 1 pkt 10 lit. b, d, e, f, g, h, i, j, k, art. 3, art. 10, art. 11 ust 1 i 2, art. 12 ust. 1 i 2, art. 13, art. 16 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 152, poz. 1018, ze zm.), dalej jako "ustawa nowelizująca", w zw. z § 1 pkt 1 lit a i b, pkt 2 lit. a i b, § 2 i 3 uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2003 w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg na obszarze miasta [...] oraz za ich parkowanie na parkingach strzeżonych wyznaczonych przez Prezydenta Miasta [...] , w zw. z § 1, 2, 3, 4 i 5 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2011 roku w sprawie ustalenia wysokości stawek kwotowych opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywania na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu (Dz. Urz. Województwa [...] Nr [...] z dnia [...] .11.2011 r.) w zw. z § 1 pkt 3 i 4, 2 pkt 3 i 4, 3, 4 i 5 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2012 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywanie na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w 2013 roku w zw. z § 1 pkt 3 i 4, 2 pkt 3 i 4, 3, 4 i 5 uchwały Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2013 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywanie na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w 2014 roku, w zw. z art. w zw. z § 1 pkt 3 i 4, 2 pkt 3 i 4, 3, 4 i 5 uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2014 r. w sprawie ustalenia, wysokości stawek opłat za usuwanie pojazdów z dróg i ich przechowywanie na parkingach strzeżonych oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w 2015 r. w zw. z art. 2, 32 ust 1 i 2 i art. 87 ust. 2 Konstytucji RP poprzez brak ich zastosowania w przedmiotowej sprawie i w konsekwencji zaniechanie ustalenia, że wynagrodzenie za dozorowanie i usunięcie pojazdu z drogi powinno być ustalane w oparciu o akt prawa miejscowego (uchwały Rady Miasta [...] ), ponadto na dokonaniu zawężającej ich wykładni i w konsekwencji błędnym założeniu, że wskazane przepisy mają zastosowanie wyłącznie do pierwotnego właściciela pojazdu, natomiast wobec następcy prawnego (powiatu) już nie, w sytuacji gdy różnicowanie kategorii właścicieli narusza konstytucyjne zasady demokratycznego państwa prawa, równości i proporcjonalności.