Wyrok NSA z dnia 11 września 2019 r., sygn. I OSK 2496/17

Grunty warszawskie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant sekretarz sądowy Justyna Łaskawska po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 996/16 w sprawie ze skargi W. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego gruntu oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 13 kwietnia 2017 r., sygn. I SA/Wa 996/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] maja 2016 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta W. z [...] lutego 2016 r. odmawiającą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu położonego w W. przy ul. B. róg ul. P., pochodzącego z dawnej nieruchomości hipotecznej oznaczonej jako K. dz. [...], [...] i [...].

W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, że niewątpliwie w stosunku do nieruchomości nie został w terminie złożony wniosek w trybie art. 7 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. nr 50, poz. 279, dalej: dekret), nie mógł zatem być on podstawą do przyznania prawa użytkowania wieczystego. Zasadnie także odmówiono ustanowienia użytkowania wieczystego na podstawie art. 214 ust. 1 i 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782, dalej: u.g.n.). Przepis ten zawiera przesłanki, których łączne spełnienie jest niezbędne dla uwzględniania wniosku. W sprawie poprzedni właściciele zgłosili wniosek o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste do dnia 31 grudnia 1988 r., albowiem L. i Z. małż. S. złożyli w dniu 25 kwietnia 1958 r. wniosek o ustanowienie użytkowania wieczystego do przedmiotowej nieruchomości. Nie jest jednak spełniony drugi warunek określony w art. 214 ust. 2 u.g.n. Z materiału dokumentacyjnego wynika, że do czasu wojny na przedmiotowej nieruchomości znajdował się dom mieszkalny o pow. 72 m 2 oraz budynki gospodarcze. W wyniku działań wojennych zabudowania zostały doszczętnie zniszczone, co wynika z licznych dokumentów powołanych przez organ w uzasadnieniu decyzji a znajdujących się w aktach sprawy. Okoliczność ta jest potwierdzona w protokole wyceny strat wojennych z 20 grudnia 1945 r. sporządzonym przez Wojewódzki Związek Ogrodniczy w W. Fakt zniszczenia budynku mieszkalnego potwierdzają zaświadczenie z 11 marca 1947 r. wydane przez Starostwo Grodzkie [...], w którym napisano, że "budynki oraz inspekty [...] należące do obywatela S. L. zostały zniszczone w czasie działań wojennych" oraz ustalenia wywiadu z 1 grudnia 1949 r. w którym wpisano, że "[...] dom został zniszczony podczas działań wojennych". Nadto okoliczność ta została przyznana przez samych właścicieli L. i Z. małż. S., którzy w podaniu z 22 maja 1958 r. do Prezydium Rady Narodowej w W. podali, że "na działkach tych stał dom mieszkalny, zabudowania gospodarcze, ciepłownia, inspekty [...] z powodu działań wojennych i całkowitego zniszczenia zabudowań zmuszeni byliśmy gospodarstwo nasze opuścić". Natomiast L. S. w sporządzonym własnoręcznie życiorysie znajdującym się w aktach osobowych pozyskanych z I.P.N. napisał, że 15 września 1944 r. został wysiedlony z gospodarstwa przez "armię frontową sowiecką", a majątek został zupełnie zniszczony. Wszystkie powołane dowody pozwalają na ustalenie, że w dacie wejścia w życie dekretu z 26 października 1945 r. tj. w dniu 21 listopada 1945 r. przedmiotowa nieruchomość nie była zabudowana w sposób o jakim mowa w art. 214 ust. 2 u.g.n. gdyż istniejący wcześniej dom mieszkalny został zniszczony w czasie działań wojennych. Tym samym nie jest możliwe ustanowienie użytkowania wieczystego w trybie art. 214 u.g.n. Powołanie się przez organ również na kopię fragmentu fotoplanu W. sygn. [...] jest tylko jednym z dowodów na okoliczność braku zabudowy, a nie jedynym dowodem na tę okoliczność, zatem brak opinii biegłego z zakresu fotogrametrii nie podważa ustaleń organu dokonanych na podstawie innych jeszcze dowodów jako prawidłowych, że w dacie 21 listopada 1945 r. nieruchomość nie była zabudowana.