Wyrok NSA z dnia 24 września 2019 r., sygn. I OSK 2808/17

Wskazanie, o jakim mowa w art. 3 ust. 2 ustawy zabużańskiej, może być dokonane wyłącznie przez spadkobiercę, a więc osobę żyjącą. Warunkiem sine qua non skuteczności owego wskazania jest bowiem, by osoba wskazująca posiadała uprawnienie do rekompensaty. Z chwilą jej śmierci, krąg podmiotów uprawnionych ulega konfiguracji. W miejsce dotychczasowego spadkobiercy wchodzą kolejni, także uprawnieni do dokonania czynności określonej jako wskazanie.

Teza od Redakcji

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2017 sygn. akt I SA/Wa 245/17, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi T. B. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty uchylono zaskarżoną decyzję, a wyrok ten wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Zaskarżoną decyzją, Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] września 2015 r. nr [...] wydaną w postępowaniu zainicjowanym wnioskiem z [...] września 2006 r., złożonym przez T. B., który wcześniej, kilkakrotnie, począwszy od [...] września 1989r. występował o przydzielenie mu działek pod inwestycję i zabudowę jako ekwiwalent za pozostawioną poza granicami nieruchomość. Nadto, w latach 1990-92, w różnego rodzaju urzędach rejonowych na terenie Polski, składał wniosek o przyznanie ekwiwalentu za pozostawione na kresach mienie i zarejestrowanie orzeczenia [...] .

W toku postępowania organ ustalił, że T. B. (noszący pierwotnie nazwisko B.) wraz z matką - K. B. oraz siostrą - M. B. (później Z.) był współwłaścicielem nieruchomości położonej we wsi B., w skład której wchodziło gospodarstwo rolne o pow. 20 ha 688 m2, dom mieszkalny i budynki gospodarcze. Wyżej wymienieni odziedziczyli tę nieruchomość po zmarłym w 1943 r. I. B. w udziałach wynoszących odpowiednio - 1/7 części - K. B. oraz po 6/14 części M. B. i T. B. (postanowienie SR dla Wrocławia - Krzyki z 7 sierpnia 1991 r. I Ns 580/91). Do czasu repatriacji do Polski - co miało miejsce ok. 1945 r. - zamieszkiwali oni w B. Fakt pozostawienia nieruchomości, jej areał oraz zamieszkiwanie do dnia wybuchu II Wojny Światowej na dawnych Kresach, potwierdzało orzeczenie [...] w W. z [...] sierpnia 1945 r. Ldz. [...]. K. B. zmarła w 1948 r., a spadek po niej nabyli po ½ części T. B. i M. Z. (postanowienie SR w Gnieźnie z 25 lipca 1991 r. I Ns 332/91). M. Z., w dniu [...] lutego 1990 r. oświadczyła, że zrzeka się prawa do spadku w przypadających jej udziałach w odniesieniu do gospodarstwa rolnego położonego we wsi [...] na rzecz brata T. B., a własnoręczność podpisu składającej oświadczenie stwierdził Urzędnik Urzędu Gminnego [...]. M.Z. zmarła [...] września 2007 r.